Franska.nl

Keer op keer weet ik mezelf agenda-technisch in de nesten te werken. Ben bang dat dit levenslang zo doorgaat. En als je me dan hoort vlak voor de vakantie… oepssss! Gelukkig zeg ik het alleen maar tegen mezelf, want je zou er niet vrolijk van worden. ‘Dit is echt de allerlaatste keer. Ik kap ermee. Ik trap er niet meer in. En het is ook nog eens helemaal allemaal m’n eigen schuld. Volgende keer blijf ik gewoon lekker thuis… Dat hele pakken en plannen en niets vergeten en al dat voorbereiden is zo veel werk. In elk geval als je het wilt doen, zoals ik het wil.’ Jaja, ik zeg nogal veel tegen mezelf. Af en toe.

Maar ja… maanden van tevoren voelt alles anders. En die voorpret wil ik niet kwijt. De pret ook niet. Net zo min als de napret. En dan met je stomme harses in die voorpret-tijd denken dat je maanden later alle tijd van de wereld zult hebben. On-ver-be-ter-lijk.

Om het nog een beetje spannender te maken heb ik deze keer ook nog toegezegd dat ik heus wel de avond voor vertrek nog even een paneldiscussie wil leiden op een congres ergens. 

Want ja, dat is niet zoveel werk, toch? En als ik dan overdag de tassen inpak, dan is er niets aan de hand. Kunnen we de volgende dag zo wegrijden.

Jaja, zo houd ik mezelf dus weer eens lekker voor de gek. En ik weet nu al helemaal precies wat ik die dag van mezelf vind. Dat dan weer wel.

Maar wel toezeggen zoiets natuurlijk. Iets met geen nee kunnen zeggen. Nog steeds niet. Lekker voorspelbaar ook allemaal weer… En herkenbaar hoop ik. Want het zal toch zeker niet zo zijn dat er echt verder helemaal niemand ter wereld is die dit ook heeft? Of?