De jacht is geopend!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Volledig gesloopt staan we in het tiende appartement dat we vandaag bezichtigd hebben. De makelaar is duidelijk strategisch te werk gegaan en heeft het beste voor het laatst bewaard. Al had ik dat in eerste instantie niet door, dus riep ik bij elk appartement: ‘Ja, dit is perfect!’ Stuk voor stuk waren het mooie, ruime en luxe appartementen. Hoewel doodmoe zien we het meteen. De ligging van dit laatste appartement is perfect, het heeft een balkon, een logeerkamer, telt twee verdiepingen en met de lift kom je zo de woonkamer in. Wow. Op vijftig meter afstand ligt een groot park met een prachtige speeltuin voor kleuterzoon.
En dóór. Kris kras door de stad langs alle grote meubelzaken om een complete inboedel te verzamelen. De eerste aankoop is een niet hoog noodzakelijk minizitbankje voor op de kamer van kleuterzoon. Daarna worden er slaapkamermeubels gekocht, matrassen, dekbedden, kussens, overtrekken, slopen, een eettafel, bankstel, televisie en een dvd-speler zodat kleuterzoon meteen bij aankomst Dora kan kijken.
De volgende dag maken we een soortgelijke rit door de stad, dit keer langs autobedrijven. Vele uren later zijn we eigenaar van een tweedehands fourwheeldrive, deels om de kosten te drukken, deels omdat we ons met dit chaotische verkeer niet kunnen voorstellen dat onze auto ook maar één dag krasvrij zal blijven.
Vervolgens staat ‘scholen voor kleuterzoon bekijken’ op het programma. De ene school heeft Montessorionderwijs in de aanbieding én een heel lieve directrice. Dat is een pré. In minder vrolijke toekomstbeelden zie ik kleuterzoon al overmand door tranen in zijn eentje op het schoolplein staan. Zij komt dan aansnellen om hem direct liefdevol in haar armen te sluiten. Dat gefantaseerde vooruitzicht geeft me rust.
De andere school ziet er prachtig uit. We vallen midden in de ochtendceremonie. Op het grasveld staan alle kinderen in rijtjes voor hun juf opgesteld. Achter de rijen staan de ouders – snel zie ik al wat leuke moeders – en in het midden van het veld staat de directrice achter een elektrische piano het tafereel wat op te luisteren.
De eerste periode in een nieuw land op een hotelkamer wonen is voor ons geen optie
Alle kinderen zingen in het Engels mee in het door haar aangezwengelde ritme en lopen daarna keurig achter hun juf aan het schoolgebouwtje in. Mooi, die discipline. Tuurlijk is het fijn als ze lief zijn voor je kind. Maar als moeder ben ik ook opportunistisch genoeg om een beetje hulp bij de opvoeding zeer te kunnen waarderen. Dit schooltje moet het dus worden.
In het vliegtuig kijk ik terug op een bijzonder zware week. Toch ben ik blij dat we het op deze manier hebben aangepakt. Het vooruitzicht om de eerste periode in een nieuw land in een hotel te moeten doorbrengen is voor ons geen optie. Ik zie het voor me: dagenlang met kleuterzoon je ontheemd voelen in een kleine hotelkamer, waarbij je een geïmproviseerd leven leidt in afwachting op het echte leven dat komen gaat. Een soort generale repetitie. Nee, voor types als ik moet het meteen beginnen. Een andere optie, el señor vooruit sturen en zelf met kleuterzoon komen als alles rond is, is helemaal ondenkbaar. We vinden het vreselijk om gescheiden te zijn van elkaar. We gaan dit avontuur aan met zijn drieën: één voor allen, allen voor één.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
