Maar gek zijn ze wel
Dat ik verliefd ben op Italië, heeft natuurlijk van alles te maken met het eten. Dat had ik geloof ik niet onder stoelen of banken gestoken, hier op franska.nl. Niet alleen het Italiaanse eten trouwens, ook de sfeer, het verzorgde en romantische gevoel dat ze overal in steken. Alles krijgt net even wat extra tierelantijnen en versiering. Van de gedekte tafel en meubels, tot de bloempotten voor het huis. Het zijn gewoon versierders. Heerlijk vind ik dat.
En die mensen… zo aardig, behulpzaam en op een gezellige manier lekker nieuwsgierig. Ze willen altijd meteen van alles van je weten. Je bent gewoon belangrijk voor ze. Dat gevoel geven ze je ermee. Als je ergens voor de tweede keer komt, krijg je altijd meteen al ‘bentornati’ (welkom terug) te horen. Heerlijk hartelijk. Je voelt je zo welkom.
Er is maar één moment dat ze toch minstens een flinke afwijking vertonen, die Italianen. En dat is zodra ze achter het stuur van een auto gaan zitten. Man of vrouw, ze hebben meteen iets heel geks in hun systeem. En wel dit: zodra ze een auto met een buitenlands nummerbord vóór zich zien, MOETEN ze er voorbij. Hoe onoverzichtelijk de weg ook is. Het MOET. Het gevoel is gewoon sterker dan zijzelf.
De reden? Daar ben ik nog steeds niet helemaal uit. Ik heb het ze ook nog nooit gevraagd. Maar het moet iets zijn in de trant van: ‘Ja, hoor eens… ik ken hier de weg, dus ik ga echt niet achter jou aanrijden.’ Of: ‘Ik zal die stranieri (vreemdelingen) eens even laten zien wie hier auto kan rijden.’ Of???
En het bewijs van mijn theorie is tijdens mijn vakantie geleverd. Want m’n auto ging stuk en moest een paar dagen bij de garage blijven. Supergoed geholpen daar. Weer heel aardige mensen. Ik kreeg een leenauto van ze mee, waardoor ik ineens in een auto met een Italiaans nummerbord reed. En serieus… Ik werd niet meer ingehaald. Echt waar. Ik lieg het niet.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
