Franska.nl

Met collega en vriendin Marja maakte ik voor het tijdschrift Ariadne vaak heel bewerkelijke, maar ook zulke leuke producties. We werden dan door onze hoofdredacteur ergens heen gestuurd om mooie locaties en invalshoeken te vinden, een artikel te schrijven en daar ontwerpen bij te maken. En omdat we allebei nogal grondig aangelegd waren, wilden we alle hoeken en gaten van zo’n plek persoonlijk gezien hebben. We werden zo ook een keer naar Normandië gestuurd. Allebei een beetje de P in, want Bretagne trok ons veel meer, maar goed, hop eropaf en aan de slag. Tijdens zo’n expeditie hadden we trouwens geen minuut rust, terwijl zo ongeveer iedereen dacht dat we op vakantie waren. En uiteraard leverden we er graag ons weekend voor in.

Marja las boeken, reisgidsen en kaart en wist daardoor waar we heen moesten. Ze noemde zichzelf de ‘brains’ en ik was volgens haar de ‘domme kracht’, want ik reed auto. Dat ‘brains’ zijn, dat is haar wel toevertrouwd. Ze is een speurneus eersteklas en we hadden voldoende inspiratie en locaties nodig voor een mooi artikel. ‘s Avonds op het bed en het hotelkamertafeltje was het tot in de kleine uurtjes ontwerpen, tekenen en schrijven en de volgende dag trokken we vroeg weer verder. Bij thuiskomst even de plannen presenteren aan de hoofdredacteur en dan produceren geblazen. Borduren, breien, haken en meer van dat soort dingen. Als alles klaar was werden er styling en props bij gezocht, modellen en fotograaf geboekt en ging ik (als stylist) met dat cluppie op pad om voor mooie foto’s te zorgen.

Een van onze ontwerpen voor dat Normandië-artikel waren truien met het dessin van een rotswand die we ergens aan het strand gezien hadden. We zagen de foto’s al helemaal voor ons. Toen ik terugging met de fotoploeg had ik als uitvalsbasis Honfleur gekozen. (Mocht je daar nog nooit geweest zijn… gaan! En op zaterdag naar de markt daar!) Natuurlijk moesten die truien voor die rotswand gefotografeerd worden. Nou, ik weet niet of je wel eens met een stelletje jengelende kinderen op de achterbank in de auto op vakantie bent geweest… ik heb nog nooit zoveel gezeur gehoord. Kon me ineens heel goed in die ouders verplaatsen, die er doodmoe van worden. ‘Zijn we er al?’, ‘Is het nog ver?’, ‘Kan het niet gewoon hier, hier is het ook mooi!’. Het gezeur was niet van de lucht.

Totdat we het strand opstapten dat ervoor gemaakt was. Oh nee, het was andersom, de truien waren voor het strand gemaakt.

De fotograaf hapte naar adem, zo prachtig zag het eruit. Zegt ‘ie op een gegeven moment ook nog: ‘Wat toevallig, die truien hebben hetzelfde dessin als die prachtige rotsen!’

Ja, duh!

Ik bedoel maar, als je ooit iets heel erg moois wilt zien, ga dan naar het strand van Étretat. Krijg je absoluut geen spijt van. Wij moesten vanuit Honfleur nog helemaal via de Pont de Tancarville. Tegenwoordig is het een stuk sneller met die enorme Pont de Normandie.

Doen hoor!