Incidentaloom
Per toeval is er een vergrote bijnier ontdekt. Een incidentaloom waar ik me niet druk om moet maken.
‘We noemen dat bijvangst,’ spreekt de internist. ‘Ook wel een incidentaloom.’ Ze doelt op de vergrote bijnier die bij toeval is ontdekt bij het maken van een buikscan toen ik laatst ziek was. Die bijnier had in dit geval helemaal niets van doen met de pijnklachten waarvoor ik was binnengebracht en omdat ik me daar vooral niet druk om moest maken – dit wordt heel vaak ontdekt maar niemand die ik erover sprak had ooit meegemaakt dat het op iets ernstigs duidt – had ik dat ook niet gedaan. Totdat ik afgelopen week – ‘puur protocol’ – bij de internist zat die een heleboel vragen stelde, waaronder of ik – ‘puur protocol’ – gereanimeerd wil worden.
Waar een normale bijnier 1 cm doorsnee heeft is mijn linker 2,5 cm. ‘Is dat veel?’ wil ik weten. Maar dat kan de dokter niet zeggen. Ze zal de nieuwe scan afwachten waarvoor ik een dezer weken een uitnodiging tegemoet mag zien. Daarnaast de uitslag van het 24-uur-urine-verzamelen-onderzoek en het bloedonderzoek. De hamvraag in deze blijkt of mijn bijnier te veel hormonen produceert en zo ja, welke van de drie.
Ik ben een beetje beduusd. Of eigenlijk best wel erg beduusd. ‘Ik word opeens toch wel onrustig’, zeg ik. Hoewel ze dat snapt kan ze me nu niet geruststellen. ‘Ai.’ Maar stel nou dat ik inderdaad te veel hormonen produceer, kan dat dan behandeld worden? ‘Zeker. We kunnen dat heel goed opereren.’ Ze ziet aan mijn gezicht dat ik hier echt niet mee gerekend had. ‘U ligt nog niet op de operatiekamer, hoor.’ Dit is vast haar manier om me alsnog gerust te stellen.
Thuisgekomen sla ik, heel dom, aan het googelen. ‘Niet doen!’ zegt mijn man. Even later komt hij aanzetten met een onderzoek van de Universiteit van Toronto dat is gedaan onder meer dan een miljoen patiënten. Daaruit is naar voren gekomen dat vrouwelijke chirurgen in Canada gemiddeld beter werk afleveren dan hun mannelijke collega’s. Hij schat zo in dat dit voor Nederlandse chirurgen ook opgaat. Dus mocht het zo zijn dat, dan…
De dag erop leest hij een artikel uit de Volkskrant voor. ‘Hoe voer je een goed gesprek met een medisch specialist?’ luidt de kop. Omdat twee meer dan één horen en weten wordt er aangeraden om sowieso iemand mee te nemen. ‘Als de uitslagen er zijn, gaat we samen.’ Dat staat vast. Omdat dit nog wel even kan duren moet ik beloven voor nu niet meer te googelen en me niet druk te maken.
Eerlijk gezegd weet ik niet welke van de twee ik het moeilijkst vind.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
