Franska.nl

Ik wil helemaal niet in een speeltuin voor volwassenen

 

Stel je voor: ik beklim met de glijbaan, geef mezelf een flinke zet en… blijf na twee meter al steken. Muurvast, want heupen te breed! Pot-ver-dó-rie…

Uit nieuw onderzoek blijkt dat volwassenen ook gewoon buiten zouden moeten spelen. Zo begint het artikel.

 

Nou denk ik dat dit verwijst naar een onderzoek waaruit vorig jaar bleek dat (bijvoorbeeld) bootcampen erg gezond voor je zou kunnen zijn. Je bent in de buitenlucht, je beweegt, je ontmoet nieuwe mensen en je komt ook nog eens op andere plekken. Dat lijkt me (inderdaad) beter voor je lijf en geest dan de hele dag achter de geraniums zitten.

 

Prof. Dr. Erik Scherder blijft dat ook maar herhalen op tv. En niet omdat hij vergeetachtig wordt, maar omdat hij dat belangrijk vindt!
Maar Robuit het artikel neemt dit onderzoek wel héél erg letterlijk. Hij vind dat het tijd wordt voor volwassen wipkippen, roept hij in het filmpje. En dat zie ik dan meteen voor me.

 

 

 

 

Ik zie ons met de hele redactie in de pauze naar buiten rennen. Danique en Meagan zijn nog jong en snel, dus zij hebben steevast de eerste keus. Zij hangen al snel samen ondersteboven in het klimrek, maar dan durf ik er al niet meer in. Het kost mij namelijk veel meer moeite om boven te komen, maar ik ga dat natuurlijk niet aan ze laten zien. Ik heb ook mijn trots, hoor! Ik ga dus maar snel naar de schommels!

 

Maar daar zitten Brigitte en Irene dan al op. En zij gaan erg hoog. Zó hoog dat ik maar niet ga wachten tot in aan de beurt ben hier. Ze zouden me eens kunnen gaan uitlachen. Of gaan duwen, omdat ze denken dat ik ook zo hoog wil. Maar dat durf ik helemaal niet.
Maar ja… ik ga ook niet met Margreet op de wip.

 

Ziet je het gebeuren? Ik zit op de grond, zij hangt in de lucht en… dat was het dan. Mooi niet dus!

 

Ik ren dus maar snel door naar de wipkip.

 

Maar daar zit Jannie dan natuurlijk alweer op. Ze heeft zojuist het taartje op de draaischotel goedgekeurd (waar ik al misselijk van word door er alleen maar naar te kijken) en nu proeft ze ook nog even van de kip.

 

Nou, dan maar door naar de glijbaan…

 

Ik beklim met moeite het enge trappetje, plaats mezelf er (opgelucht, omdat ik eindelijk een speeltoestel te pakken heb) bovenop, geef mezelf een flinke zet en… blijf na twee meter al steken. Muurvast, want heupen te breed! Pot-ver-dó-rie…
Gelukkig is daar dan Wieke. Zij smijt zichzelf erachteraan en duwt me met haar voeten verder. Auw, dat schuurt. Franska trekt vanaf beneden nog wat aan mijn broekspijpen, en gelukkig kom ik dan wel weer los. En ach… we bewegen wel! Maar zodra ik beneden weer in het zand sta, zet ik daar dus onmiddellijk mijn hakken in. Dit ga ik niet meer doen! Bewegen is gezond – en buiten zijn met anderen ook – maar er zijn grenzen!

 

Ik wandel dus wel gewoon met mijn bruine boterham door de stad, en ga daarna weer aan het werk. Lijkt me ook veel beter in deze tijd van fototoestellen (waarmee je ook nog kunt bellen en verzenden).
Ja, sorry Rob (en meneer Scherder). Maar het moet wel leuk blijven.