‘Ik voelde dat het einde naderde’
Toen het zover was heb ik haar een goede reis gewenst….
Trigger warning: zelfmoord
‘Welke moeder kan er uiteindelijk vrede mee hebben dat haar dochter ervoor kiest om niet verder te leven? Toch is dit mijn verhaal. Een verhaal vol van pijn, hoop en wanhoop, verdriet en uiteindelijk acceptatie.
Het begon toen onze dochter naar de basisschool ging. De druk en de prikkels bleken al snel te veel voor haar. Ze raakte er zo door van de wijs dat ze een ander kindje op een dag op haar hoofd timmerde. Dat was niets voor haar. Normaal gesproken was het een superlief en zachtaardig kind. Maar haar ‘misdragingen’ werden erger en frequenter. De juf raadde ons een kinderpsycholoog aan. Die stelde autisme vast en vermoedde een persoonlijkheidsstoornis. We hoopten dat we onze dochter beter zouden kunnen helpen nu we een etiket op ons kind konden plakken. Niets was minder waar.
Toen ze in de puberteit kwam kreeg ze voor het eerst een psychose. Haar agressie richtte zich nu ook op ons en op haar jongere broertje. We konden de kinderen niet meer met z’n tweeën laten. Er moest altijd iemand bij zijn. Als er niets zou veranderen zouden we haar uit huis moeten plaatsen. Voordat we daarover een beslissing hadden genomen deed ze haar eerste zelfmoordpoging. Ze overleefde de sprong maar had een verbrijzeld been en zou nooit meer goed en pijnvrij kunnen lopen. De revalidatie duurde bijna twee jaar. Elke keer als we telefoon van het revalidatiecentrum kregen waren we bang dat ze weer een poging had gedaan om haar leven te beëindigen.
Op haar achttiende besloot ze dat het leven te veel pijn deed voor haar. Ze wilde euthanasie, maar dat zou een moeilijke weg worden omdat ze nog zo jong was. We voelden dat haar einde naderde. Toen we haar vonden heb ik haar in mijn armen genomen en haar een goede reis gewenst. Dat kon ik met heel mijn hart wensen omdat ik het niet kon verdragen dat ze nog langer pijn zou hebben.
Na haar dood stortte ik in. Stortten we allemaal in. Het rouwproces verliep zoals elk ander rouwproces. Ik kende verdoving, ontkenning, radeloosheid, heel veel verdriet, boosheid en nog meer verdriet en uiteindelijk acceptatie. Onze dochter is beter af waar ze nu is en wie weet zien we elkaar ooit weer. Die gedachte is heel erg troostrijk.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
Door: Redactie Franska.nl
