Wat nou, om 9 uur achter m’n bureau
Ah, de lift staat beneden! Ik ren door de lange gang en probeer de lift nog te halen. Scheelt weer een minuut. Stijgend, kijk ik, hijgend en met dikke slaapogen, op mijn horloge. Kwart voor tien. Schuldgevoel, schuldgevoel. Zo laat al!
Op de tweede verdieping stopt de lift. Grrr, tijdverlies. En nog een keer grrr: mijn hoofdredacteur stapt in. ‘Goedemorgen’, zeg ik schuldbewust (zou ze zien dat ik nog opdrogende haren heb?). ‘Goedemiddag’, antwoordt Franska. Ja, zíj zat al minstens vanaf 7 uur aan haar bureau en heeft vast haar honderden mails al kunnen beantwoorden. Ik, avondmens type uitbundig, vond het in de jaren dat ik meer avonden in de kroeg doorbracht dan thuis, soms lastig om om 9 uur op de redactie te zijn. En kwam dan zo stil mogelijk aan om niet te laten opvallen dat ik zo laat kwam aankakken. De priemende blikken van sommige collega’s zoveel mogelijk negerend.
Ik hoor je denken: ja, ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent
Ik hoor je denken: ja, ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent. Klopt. Eens. Maar ik dacht toen ook: het gaat toch om wat ik uiteindelijk DOE? Niet om hoe laat ik van een baas achter mijn bureau hoor te zitten? Niet om – zoals ik wel eens zag – de tijd vol kletsen tot 17 uur om daarna ‘netjes op tijd’ weg te kunnen gaan? Dat werken op gezette tijden heb ik altijd raar gevonden. Alsof je je eigen verantwoordelijkheid niet kan nemen. Alsof jouw werk precies in die uren kan worden gedaan die daarvoor staan …
Gelukkig geven steeds meer bazen tegenwoordig meer vrijheid. (Nee, tuurlijk niet als je diensten in de zorg draait, of in een winkel staat; er ZIJN nu eenmaal beroepen waar je er gewoon moet zijn.) En vandaag werd bekend dat de Amsterdamse gemeenteraad ook een voorstel doet om bij ambtenaren te testen dat ze zes in plaats van acht uur kunnen gaan werken. Volgens een arbeidseconoom maakt het namelijk niet uit voor de productiviteit: mensen schijnen namelijk veel privédingen te doen in werktijd. Bovendien neem je stress weg om privézaken te regelen (de kinderen naar school brengen, thuis wachten op de wasmachinereparateur). Daar worden ze gelukkiger van. En productiever. En daar krijgen we ook nog eens minder files van.
Minder werken en zelf je werktijden bepalen is dus voor iedereen beter. Een ding: hoe moet dat dan met dat liedje van Dolly Parton? ‘Working nine to three’ of ‘working ten to four’? Nee, dat bekt niet lekker. Hoe lossen we dat volgende probleem nou weer op?
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
