Ik schrok klaarwakker!
Eerste Hemelvaartsdag in ons nieuwe huis (tig-en-tig jaar geleden). Ik werd met een schok wakker. Keihard getoeter onder het raam. Hop eruit en even gluren wat er aan de hand is. Een man op een paard die toetert. Begreep van mijn man dat hij ‘de reveille’ blies.
‘En dat is mooi, Franska. Zo’n reveille hoort bij Hemelvaartsdag.’ OK. Niks uitslapen, aan het begin van zo’n lekker lang weekend. Maar goed, het went snel. En na twee keer is het al traditie, die ‘reveille’ bij het krieken van de dag. Tijdje later lopen er dan heel zachtjes keuvelend (leuk woord eigenlijk) de dauwtrappers langs.
Dauwtrappen
Had ik ook nog nooit gezien, wel van gehoord, toen ik klein was. Stelde me daar altijd iets heel bijzonders bij voor. Mensen die door hoog gras in een mistige sfeer de benen heel hoog optilden en de dauw plat probeerden te trappen. Lastig hoor, zo’n fantasie. Valt dan best tegen als je mensen zomaar langs ziet wandelen. Niks bijzonders aan te zien. Behalve dat het vreemd is, om zo vroeg uit bed te gaan en te gaan lopen met een hele kudde.
De reveille
De reveille werd door een heraut uit ons dorp, die in het leger zat, geblazen. Ik was er zo aan gewend en rekende er al op in m’n slaap, straks komt-ie! Ik was het zelfs superromantisch gaan vinden. Tot die vreselijke Herculesramp in Eindhoven. Waarbij onze heraut om het leven kwam. Nog een aantal keer heeft z’n vader het overgenomen. Dat vond ik superknap. Ik zou geen lucht uit m’n mond krijgen als ik hem was.
Lieve heraut, ik denk aan je
Níemand die het weet, misschien íemand die het voelt. Elk jaar herdenk ik onze heraut. ’s Ochtends vroeg. Stiekem. In m’n eentje. XXX voor jou, lieve heraut.
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
