Ik kijk terug op het afgelopen jaar
Een terugblik op 2023. Het jaar van dure boodschappen en ‘rennen als een paajdje’.
Nog even en we nemen afscheid van 2023. Ik kijk terug: wat was het eigenlijk voor een jaar?
- Het was het jaar van de dure boodschappen. Van drie dingen in je wagentje laden en nog schrikken bij de kassa.
- Het was het jaar dat het weer warm was in huis. Nadat ik vorig jaar, bang door alle spookverhalen, de verwarming niet hoger durfde te zetten dan maximaal 19 graden en als het even kon lager. Nu de prijzen weer wat normaler zijn hebben we weer een fijn warm huis.
- Het was voor mij ook het jaar van heel veel knuffels van mijn kleindochter, van samen dansjes doen, poffertjes bakken, voor het eerst ‘oma’ horen roepen en heel, heel, heel vaak haar favoriete woordje: nee.
- Het jaar dat ik zag hoe die kleine meid haar bonus-opa compleet om haar vingertje wikkelde. Als zij wil ‘rennen als een paajdje’ (paardje dus) doet hij dat, hoe druk hij het ook heeft. En nog eens. En nog eens. En nog 100 keer.
- Het jaar van twee afgestudeerde zonen, waar we met ons allen razend trots op zijn. En ik ben dan weer supertrots op mijn meiden die zo trots zijn op hun broers. Eén grote, trotse familie dus.
- Maar dat ze nu volwassen zijn, betekent niet dat ik me geen zorgen meer maak. Dus heb ik in 2023 ook best wat afgepiekerd (gaat het wel goed met ze, werken ze niet te hard, komen ze financieel wel rond?) Dat dus.
- Het was een jaar van heel veel werken, waarmee ook het besef kwam dat af en toe een dagje niks hebben hoognodig is. En ook van een heerlijke vakantie in een huisje met een enorme tuin waar je géén verkeer hoorde. Kom daar in Nederland maar eens om.
- Een jaar waarin ik moest huilen om het afscheidsconcert van Rob de Nijs en schrok van het overlijden van Matthew Perry (wat wel weer een mooie reden was de herhalingen van Friends te kijken).
- Waarin ook weer een heleboel BN’ers van hun voetstuk vielen.
- Waarin oorlogen zo gruwelijk waren dat ik de beelden niet meer durfde te bekijken.
- Het jaar waarin mijn moeder dertig jaar dood is en ik dus al langer zonder haar leef dan ik met haar heb gedaan. Een heel raar gevoel.
- Een jaar ook waarin ik bijna depressief werd van alle regen (en het regent nog steeds).
- Waarin onze teckel steeds meer plek in bed inneemt, zodat Rob en ik standaard op het randje slapen.
Kortom: een jaar met goede en slechte kanten. Als het straks oudjaar is, zitten we hier met z’n tweetjes op de bank, oliebollen op tafel, links een bange kat en rechts een bange hond omdat er zoveel vuurwerk wordt afgestoken, rolluiken dicht om het geluid te dempen (kat nr. 2 zit gewoon voor het raam te kijken, die is niet zo bang uitgevallen). Lekker rustig, lekker saampjes. Laat 2024 maar komen.
