Ik kies voor een kerst zonder mijn moeder
Karlijn is opgevoed door haar alleenstaande moeder. Haar vader speelde nauwelijks een rol in haar leven omdat hij dat niet wilde. Dat blijkt anders te liggen.
‘Ik sta voor de brievenbus met een enveloppe in mijn handen. Gisteravond schreef ik eindelijk de brief die al zo lang in mijn hoofd zat, maar die ik nooit op papier durfde te zetten. Omdat het dan echt zou zijn. Dat ik me definitief los zou maken van mijn dominante moeder.
Mijn moeder heeft mij heel bewust alleen opgevoed. Mijn vader speelde eigenlijk nauwelijks een rol in mijn leven. Toen ik een klein meisje was vond ik het wel een beetje gek. Maar naarmate ik groter werd verdween het verlangen naar een vader op de achtergrond.
Mijn moeder en ik hadden een ingewikkelde relatie. Ze leunde erg op mij. Ze gaf me het gevoel dat ik haar emotionele toeverlaat was en dat verstikte me meer dan ik wilde. Daarom koos ik uiteindelijk voor een studie aan de andere kant van het land. Niet omdat ik die zo bijzonder vond, maar juist om van huis weg te kunnen. Ik was het zat om steeds weer ruzie met haar te hebben. Het lukte me soms nauwelijks om tegen haar in te gaan. Ze wist precies hoe ze mijn gevoelens moest bespelen.
Omdat de afstand te groot was, kwam ik niet ieder weekend naar huis. Zo kon ik mijn eigen leven leiden, los van mijn moeder uitvinden wie ik nu eigenlijk ben en wat ik belangrijk vind.
Twee jaar geleden gebeurde er iets ongelofelijks. Via Facebook werd ik benaderd door een man die zei dat hij mijn vader was. In eerste instantie geloofde ik dat niet echt. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn wantrouwen en we maakten toch een afspraak met elkaar. Al in ons eerste gesprek vertelde hij zijn kant van het verhaal. Zo kwam ik erachter dat mijn moeder mijn hele leven alle contact met mijn vader heeft afgehouden. Dat ze hem zelfs verbood om mij te zien.
Ik wist niet beter dan dat mijn vader niets met mij te maken wilde hebben. Maar het tegendeel bleek waar. Jarenlang heeft hij tevergeefs geprobeerd om mijn moeder op andere gedachten te brengen. Maar in mijn belang is hij daar op een gegeven moment maar mee gestopt. Hoe verdrietig hij daar ook om was. Inmiddels proberen mijn vader en ik heel voorzichtig een band op te bouwen.
Natuurlijk vroeg ik mijn moeder waarom ze mijn vader bij mij weghield. Maar daar kreeg ik geen echt antwoord op. Ze probeerde me zelfs een schuldgevoel aan te praten. Noemde me ondankbaar, want ze had toch al die jaren voor me gezorgd? Hoe meer ik de afgelopen twee jaren probeerde om me van haar los te maken, hoe steviger haar greep op mijn leven werd.
Als ik mijn eigen grenzen aangaf, walste ze daar gewoon overheen. Ze verweet mij dat ik haar verwaarloosde, ongelukkig maakte. Hoe ik mij voelde deed er voor haar blijkbaar niet toe.
Dat wil ik niet meer. In mijn brief leg ik uit dat ik de komende tijd afstand van haar wil nemen. Niet dat ik het contact verbreek, maar dat ik het wel op een lager pitje zet. Het wordt hoog tijd dat ik nu eens aan mezelf denk en mijn eigen leven ga leiden.
Te beginnen met deze kerst. Ik kies ervoor om vrienden die in het buitenland wonen te bezoeken. En dus om de feestdagen niet met mijn moeder door te brengen. Nog een keer kijk ik naar de naam en het adres dat ik met grote letters op het papier heb geschreven. Dan laat ik de enveloppe door de zwarte gleuf in de brievenbus glijden.’
Door: Karlijn
Dit afgelopen malle coronajaar groeide Franska.nl heel erg hard. We kregen er ontzettend veel nieuwe lezeressen bij en daar zijn we natuurlijk hartstikke trots op. Voor al die nieuwe leukerds herhalen we de mooiste artikelen die we de afgelopen jaren voor de feestdagen schreven. Dit was er een van.
