Ik keek alle afleveringen van begin tot eind met een glimlach
Ik heb altijd al een zwak gehad voor Gordon. Om zijn muziek (vooral met Replay) en zijn humor.
Omdat ik denk dat er onder die grote mond een heel lief, grappig, lekker scherp mens zit.
Maar zo lief als in Down the Road zag ik Gordon nog niet vaak.
Er zijn maar weinig programma’s op tv die ik volg. Behalve GTST dan. De talloze spelletjes en talentenjachten, ik loop er niet echt warm voor. ‘We kunnen weleens Down the Road kijken’, stelde Rob voor. En ik was meteen verslaafd. Hoewel mijn kinderen beweren dat de Belgische versie nóg veel leuker is, heb ik genoten van de Nederlandse editie. Gordon had dit keer geen platte grappen, geen klachten en ging zeker niet gillend naar huis. Hij moedigde aan, troostte, lachte en zette zichzelf op de tweede plaats.
Er was kritiek; het wordt downertainment genoemd, een programma dat mensen met het syndroom van Down gebruikt om te scoren. En ja, het blijft natuurlijk commerciële tv, maar ik kreeg niet het idee dat de deelnemers zich ‘gebruikt’ voelen. ‘Ik ben sterker en zelfstandiger geworden en ik heb meer zelfvertrouwen gekregen’, zei een van hen na afloop. Ze hadden de reis van hun leven gemaakt en bouwden vriendschappen op voor het leven.
Ik heb iedere aflevering gekeken, van begin tot einde met een glimlach op m’n gezicht en met soms een traantje van ontroering. De deelnemers wilden niet per se opvallen op tv, stelden zich niet aan, gingen niet vreemd (al scheelde dat bij Troy niet zo heel veel), waren niet gebotoxt en opgespoten. Ze waren eerlijk, puur en echt. Een genot om naar te kijken. Complimentje voor Gordon!
Mocht je het gemist hebben, het is nog terug te kijken. Veel plezier.
