Ik heb ja gezegd
She said yes! Mijn man had het zo op Instagram en Twitter kunnen gooien, maar hij deed het niet.
Wij houden niet (meer) zo van al dat te koop lopen. Wij zaten er ook een tijdje op, hoor. Op al die zogenaamd “sociale” media. Maar echt sociaal vond ik het ineens niet meer.
Ik zag veel vrienden namelijk elke dag hetzelfde posten. Op het asociale af! Steeds maar weer mopperen over die president die niet eens de onze is. Of juist wél over die ene die de onze is, maar dan weer geen oplossingen aandragen. Of wel oplossingen aandragen, maar dan weer niet aangeven waar het geld daarvoor vandaan zou moeten komen. Ja, dat schiet niet zo op, hè?!
Of mensen die in tijden van een “intelligente” lockdown steeds foto’s plaatsten van zichzelf op allerlei feestjes en bij demonstraties. Ik kon het maar niet rijmen met het intelligente stukje van de vraag om thuis te blijven.
En dan al die complottheorieën. Poeh, poeh. Ik zal wel dom zijn hoor, maar ik begreep maar niet hoe je overtuigd kon raken door die filmpjes en artikelen die daar dan bij hoorden. Kijk nou toch even waar het vandaan komt, dacht ik steeds. Tot mensen zelfs meer dan twintig “bewijzen” per dag gingen plaatsen. Je mag er anders over denken dan ik, maar je hoeft me er niet mee dood te gooien om zo jezelf te overtuigen. Dus toen ben ik maar afgehaakt.
Ik ben al bang om dood te gaan door dat virus zelf. Laat staan dat ik het loodje wil leggen door al die meningen erover die in mijn ogen een ietsepietsie doorslaan en vaak gebaseerd zijn op… op…
Nou ja… laat het los, dacht ik elke keer als het langskwam op mijn tijdlijn.
Tot ik dacht: dit is helemaal niet meer mijn tijdlijn. Dit is de lijn van de tijdsgeest! En die geest bevalt me niks, dus toen ben ik ermee gestopt.
Maar toch merk ik dat er soms nog momentjes zijn dat ik denk: leuk voor op Facebook! Of grappig voor op Instagram. Om dan vervolgens meteen weer te denken: O nee, daar doe ik niet meer aan.
Maar je mist het dan toch een beetje. De mooie plaatjes van die vriendin met die mooie tuin bijvoorbeeld. Of de babyfoto’s van het pas bevallen nichtje dat nu in alle rust haar kraamtijd viert. Maar toch ben ik nog niet zo ver dat ik weer terug wil naar al dat “sociale” gedoe. Hoewel ik vanmorgen dus toch weer even zo’n momentje had.
Ik heb namelijk ‘ja’ gezegd tegen mijn man!
En elke ‘ja’ is er eentje op sociale media, toch? Hoe gekker, hoe groter, hoe beter.
Maar ach… Je kunt wel alles gaan posten, denk ik dan weer. En wat is nou een ‘ja’ tegenwoordig?
Ja, toch?
Ik vind het nog steeds een stuk positiever dan het vaker gehoorde ‘nee’, maar toch…
Het ‘nee’ van: ‘Nee, dat virus bestaat niet.’ Of van: ‘Nee, ik ga me niet aan de regels houden, want Jantje, Pietje, de koning en de minister doen dat ook niet.’
Ik vind dat eigenlijk meer zeggen over empathie en inzicht, als iemand zich daar niet aan houdt. Niets over het feit dat ik dan óók onnodige risico’s moet gaan nemen. Dus nee… ik volg je dan (letterlijk en figuurlijk) niet meer.
Maar om nou mijn ‘ja’ dan wél te gaan posten, dat leek me ook raar.
Als je man vraagt: ‘Wil je koffie?’ … en je zegt dan ‘ja’, moet je dat dan gaan delen?
Nee joh! Dat interesseert toch niemand?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
