Ik heb een kattenman en ik word er wild van
In het begin van onze relatie was het al vrij snel duidelijk: mijn vent is een hondenman…
Dat ik een kat had was voor hem dan misschien niet meteen een turn-off, maar ik hoefde niet te verwachten dat hij dezelfde affectie zou gaan voelen voor het poezenkind als ik. Dromerig kon hij kijken naar mensen die met een bruine labrador over straat liepen, want zo een had hij er vroeger ook.
Terwijl hij zijn afkeer van katten niet onder stoelen of banken stak, keek ik dromerig naar Instagram-accounts van mannen met katten. Van die prachtige plaatjes van knappe kerels die liefdevol hun kleine pluizenbol in hun gespierde armen houden, ik kan er geen genoeg van krijgen. Hoe dat komt? Geen idee. Nou ja, misschien heeft het te maken met mijn zwak voor mannen die hun vrouwelijke kant durven te laten zien. Het is een aanname, maar ergens denk ik dat mannen met katten minder de neiging hebben om altijd maar stoer te doen en haantjesgedrag te vertonen.
Stiekem vermoed ik zelfs dat kattenmannen intelligenter zijn dan hondenmannen, maar dat zeg ik niet hardop.
Je moet een kat natuurlijk wel aandacht geven…
Goed, maar nu hebben we dus een jong katje in huis. Ja echt. Vrienden hadden een nestje en de kinderen zeurden zo hard dat we overstag gingen. Het katje in kwestie is een ondeugend zwart beestje met koddige witte pootjes, eigenwijze oortjes en kleine bruine kraaloogjes.
Voor mij meer dan genoeg reden om te smelten. Maar wat ik nooit had verwacht gebeurde: ook mijn vent is verliefd!
Het eerste wat hij doet als hij ’s ochtends wakker wordt: bij het katje kijken. Mij vergeet hij te kussen, maar het katje wordt uitgebreid geknuffeld en liefdevol toegesproken: ‘Ha jongen, heb je lekker geslapen?’ Daarna volgt een ritueel van eten geven, met een touwtje spelen en weer even huggen.
Of ik jaloers ben? Nee joh! Dit is waar ik van droomde, een heuse kattenman. Gewoon in mijn eigen huis en in mijn eigen bed. Lucky me!
Door: Redactie Falder
