‘Ik doe er alles aan om te zorgen dat mijn man me weer aantrekkelijk vindt’
Esther (55) is dertig jaar samen met haar man Cas (56). Sinds hun drie kinderen het huis uit zijn wonen ze met z’n tweeën en hun hond. Esther had juist uitgekeken naar deze tijd met z’n tweeën, maar van de liefde lijkt niet veel meer over
‘Begrijp me niet verkeerd, ik hou van m’n kinderen met heel m’n hart, maar ik keek stiekem wel uit naar het moment dat ze alle drie het huis uit zouden zijn. Onze band met de kinderen is hartstikke goed, maar met een gezin van vijf, waaronder een tweeling, was het eigenlijk altijd druk. Wassen, strijken, halen, brengen… Later lag er altijd wel iemand met een kater in bed of moesten we iemand achter z’n broek aan zitten zodat ze aan studie- of schoolwerk gingen. We hadden heel weinig tijd om echt wat met z’n tweeën te doen.
Dat is natuurlijk in ieder gezin zo, en hoe druk we het ook hadden, we deden het met liefde. Vaak fantaseerden Cas en ik over ‘later’… Wat we nog allemaal zouden gaan doen. Een weekendje naar Rome, mijn favoriete stad, en alleen maar lekker eten en goede wijnen drinken. Op vakantie naar Zuid-Afrika en daar op safari. De Niagara watervallen bezoeken. Naar de Chinese Muur. En wat hadden we er zin in. Maar sinds een jaar geleden onze laatste op zichzelf is gaan wonen, lijkt Cas niet meer warm te lopen voor onze dromen.
En hij loopt ook niet meer warm voor mij, dat is wel duidelijk. Van mijn ouders heb ik een flinke erfenis gekregen: zij hebben destijds hun goedlopende bedrijf verkocht en ik kreeg als enige kind een behoorlijk bedrag na hun overlijden. Zo’n groot bedrag, dat ik besloot op mijn 50e te stoppen met werken. Cas was werkzaam als piloot en is ook met vervroegd pensioen gegaan. Wat houdt ons dan nog tegen, nu we alle tijd van de wereld hebben? Als ik dat eens wist…
Waar vroeger de passie er bij ons vanaf spatte, lijkt onze liefde nu een uitgedoofd vuurtje. Van zijn kant dan. Ik heb inmiddels alles geprobeerd om er maar voor te zorgen dat ons seksleven leuk en spannend bleef, en onze intimiteit niet minder werd. Ik was een tijd flink dikker geworden en ik wist dat hij dat niet zo mooi aan me vond. Ik begon een pittige sapkuur van een week, dat heb ik drie keer gedaan, totdat ik weer op m’n oude gewicht was.
Ik heb geïnvesteerd in mooie lingerie, heb spontane romantische weekendjes weg gepland, geprobeerd erover te praten: niks heeft zin. Cas zegt dat er niets aan de hand is, maar ondertussen is het nu bijna een jaar geleden dat we seks hebben gehad. Als het eropaan komt heeft hij hoofdpijn of is hij moe; alle cliché-excuusjes zijn inmiddels de revue gepasseerd.
Sinds we door de coronacrisis meer aan huis gekluisterd zijn dan ooit, is het er niet bepaald beter op geworden. Twee weken geleden was ik het helemaal zat. Ik heb twee flessen van onze favoriete wijn gehaald, hem meegedeeld dat hij moest zitten en dat we het hierover gingen hebben. Ik weiger de rest van mijn leven met de liefde van mijn leven door te brengen die mij met geen vinger aanraakt.
Die flessen wijn zijn opgegaan, maar een echt antwoord heb ik niet gekregen. Cas weet namelijk zelf ook niet waar het aan ligt. Hij zegt zelf dat zijn libido simpelweg weg is. Hij kan zich er niet toe zetten. Ik heb gevraagd of er iemand anders is, maar hij zweert dat dat niet het geval is. Bij de tweede fles wijn zei hij zelfs bang aseksueel te zijn geworden. Onzin, vind ik, dat word je volgens mij niet en tot tien jaar geleden was hij één en al seks.
Ik heb hem gesmeekt met iemand hierover te praten, anders houdt ons huwelijk geen stand. Een mens heeft toch affectie nodig van zijn partner? Maar hij wil er met niemand over praten, daar is hij te trots voor… Ik heb geopperd even apart te wonen na de coronacrisis, maar toen kwamen de tranen bij Cas. Ik ben ten einde raad, ik kan mijn leven toch niet blijven bij iemand die zich meer als huisgenoot dan als echtgenoot gedraagt?’
