‘Na een tijdje besloot ik om naar huis te gaan, dit werd gewoon beschamend’
In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: De stille barman.
We ontmoetten elkaar met een bar tussen ons in. Hij erachter, ik ervoor. Hij sprak me aan terwijl ik verveeld met mijn telefoon stond te spelen. Ik keek even op, recht in twee felblauwe ogen. ‘Ben je mijn telefoonnummer aan het opslaan?’ vroeg hij. Bah, wat cliché. Dit moet op de eerste bladzijde in het boek Bartending for Dummies gestaan hebben, maar ik tuinde er met mijn volle verstand – en drie tequila in mijn lijf – in. Toen ik mijn telefoon aan hem overhandigde zodat hij zijn nummer erin kon zetten, vroeg ik me af hoe vaak hij dit al op deze manier voor elkaar had gekregen. Om deze reden besloot ik hem veel later pas te appen, wat een goede zet bleek te zijn. Hij bleek knap, niet dom en geïnteresseerd in mij. Onze eerste date brak al snel aan. Vraag me niet waarom, maar we besloten bij hem thuis af te spreken.
De ellende begon al bij binnenkomst. Op het moment dat ik voet zette in zijn ijskoude, ongezellige mannenhuis voelde ik dat het geen avond zou worden om over naar huis te schrijven. Hij bood me een kop thee aan en we namen plaats op de bank. Toen pas zag ik dat hij een joggingbroek aanhad en zijn haar eruit zag alsof hij net uit bed was gerold. Ik slikte even. Was ik, zonder dat ik het doorhad, akkoord gegaan met een ordinaire bootycall? Ik keek om me heen. Zijn tv stond gepauzeerd op een film die hij aan het kijken was en dat was ook meteen het enige licht in de hele woonkamer. Nadat ik in mijn hoofd mijn verbazing had geuit over de hele situatie, realiseerde ik dat hij nog nauwelijks tegen me had gepraat. Hij lag daar maar een beetje in de hoek van zijn bank tot hij voorstelde om zijn film terug te spoelen naar het begin om ‘m samen opnieuw te kijken. Ligt het aan mij of is dat gewoon heel raar?
Ik stemde maar in, aangezien ik het idee had dat er verder niet veel uit deze man ging komen en ik nog steeds niet zo goed begreep wat ik daar nu eigenlijk deed. Had ik op dat moment gewoon weg moeten gaan? Natuurlijk. Maar op dat moment was ik me nog ernstig aan het afvragen waar de camera’s hingen. Dit moest een grap zijn.
Twee uur lang keken we in doodse stilte naar een film die hij al kende. Toen de film was afgelopen sprong de tv op een veel hoger volume over op de normale zenders, waardoor Hart van Nederland keihard door de kamer loeide. Hij deed er niks aan en zei er ook niks over. Dit was dan ook het moment dat ik besloot om naar huis te gaan. We hadden in totaal drie woorden gewisseld en ik had één kop lauwe thee op, dit werd gewoon beschamend.
We namen afscheid en hij gaf aan het heel gezellig gehad te hebben (sorry, maar waren wij aanwezig bij dezelfde date?) en vroeg me om hem op de hoogte te houden van de vakantie waarvoor ik de volgende dag zou vertrekken. Waarom zou ik dat doen? Zodat je ook daar niks op kan zeggen? Ik vond het maar een vreemd verzoek.
Tijdens de dagen daarna hebben we nog wat vaag appcontact gehad, tot ik hem later in een café tegenkwam. Hij koos dat moment om me te vertellen dat hij dit toch meer zag als een vriendschap. Ironisch genoeg waren dit de meeste woorden die hij ooit hardop tegen me had gezegd. Klinkt inderdaad als de fundering voor een ijzersterke vriendschap.
Ik heb hem daarna natuurlijk nooit meer gesproken. Wel hoorde ik in de wandelgangen dat hij van alles over mij rondbazuint. Dat ik zo’n saaie date was, met niks te vertellen. Dat ik alleen maar een film wilde kijken en maar niet wegging uit zijn appartement. Nogmaals, waren wij aanwezig op dezelfde date?! Ik heb het maar gelaten, maar deze man heeft duidelijk een spiegel of twee nodig in dat donkere, ongezellige appartement.
