Hoezo een QR-code? Ik wil alleen maar wandelen
Ik wilde laatst spontaan een wandeling maken, maar daar had ik blijkbaar ingewikkelde technologie voor nodig…
Het was een zonnige zondag en we waren met vrienden een weekend weg in de buurt van Apeldoorn. ‘Zullen we gaan wandelen bij Paleis Het Loo?’ stelde er een voor. Dat is niet alleen van binnen, maar ook van buiten prachtig om te zien. De paleistuinen en het aangrenzende paleispark lokte voor een heerlijke wandeling. Dus wij met de auto door de slagboom naar het parkeerterrein, op naar buiten.
Bij de poort naar het park moesten we een dagkaartje kopen. Op zich niks bijzonders maar het werd opeens hartstikke ingewikkeld. Het kaartje kon je alleen kopen via een speciale QR-code die op het mededelingenbord bij de ingang hing. Zo’n vierkant vakje dat met een speciale app op je telefoon toegang geeft tot een website waar je een kaartje moet bestellen, betalen en dan wordt het toegangsbewijs vervolgens naar je gemaild. Via je telefoon moet je het bericht dan openen, het kaartje met weer een andere QR-code downloaden zodat je deze code bij een poortje kan scannen en men weet dat je betaald hebt en je eindelijk aan je wandeling kunt beginnen. Dachten we, maar eenmaal binnen was er weer een horde waar we deze QR-code moesten gebruiken en je raadt het… hij deed het niet. Pfffff, hoe moeilijk wil je een eenvoudige spontane wandeling maken? Na vijf minuten getut was er opeens wel verbinding en mochten we doorlopen.
Volgens de Rijksvoorlichtingsdienst is het nieuwe systeem ‘duurzamer’, omdat er minder papier en plastic gebruikt wordt. Maar waarom moet het dan zo ingewikkeld zijn? Negen van de tien keer neem ik niet eens een telefoon mee als ik ga wandelen. Juist om even los te zijn van de rest van de wereld. Maar dan kan ik hier dus niet naar binnen. En al die mensen dan die geen fluit snappen van QR-codes, downloaden en scannen? Hoe komen die dan achter het virtuele poortje terecht?
Lang leve de technologische vooruitgang, maar soms wil ik voor zoiets simpels als een wandelingetje op zondagmiddag gewoon betalen bij een aardige mevrouw achter een ruitje met een kassa.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
