‘Hoe vertel je je kind dat het niets meer wordt met haar huwelijk, dat ze ermee moet stoppen?’
‘Vertel je dat je kind überhaupt wel?’
‘Altijd tussen hoop en vrees, nooit op haar gemak, nooit rust,’ zegt Christine over haar dochter. ‘Elke keer dat hij niet thuiskomt, of uren en uren later dan afgesproken, zit ze in blinde paniek op hem te wachten. Soms loopt de paniek zo hoog op dat ze me belt.
Midden in de nacht heb ik mijn volwassen dochter, zelf moeder van drie kinderen, dan huilend en soms hyperventilerend aan de telefoon omdat het leven haar aanvliegt. Tegen die tijd heeft ze haar man al tig keer gebeld, maar zijn telefoon staat altijd uit. Dat weet ze, dat hij nooit te bereiken is, dat hij dingen aan het doen is waar hij haar niet bij kan gebruiken. Dat tóch bellen is tegen beter weten in.
Ze weet ook dat ze zijn smoezen, zijn leugens, niet meer moet slikken. Alleen is de gedachte aan een scheiding nog vele malen erger voor haar, zegt ze. En daarom laat ze zich steeds weer stroop om de mond smeren en inpakken met boter en suiker. Daarom laat ze zich in slaap sussen, omkopen met weer een luxe vakantie gezellig met het hele gezin of met een weekendje weg met z’n tweeën omdat hij haar zogenaamd zo gemist heeft.
Wij, mijn man en ik, vermoeden dat haar man niet eens uit is op een scheiding. We vermoeden dat zijn financiële en economische status een echtscheiding ook wel in de weg staat en dat hij het daarnaast ook best vindt, een vrouw thuis te hebben die het huishouden runt, de kinderen doet en representatief is als hem dat zo uitkomt. Wij vermoeden dat hij het nooit bij één avontuurtje zal kunnen houden. Dat hij thuiskomt bij haar, met goedmakertjes en loze beloftes, als de spanning met weer een andere juffrouw er weer even af is. Dan zien we onze dochter opleven. Dan durft ze te hopen dat hij nu uitgespeeld is, zijn wilde haren kwijt is.
In de fases dat het naar omstandigheden goed gaat met haar en haar huwelijk, horen we haar weinig. Des te vaker ze belt, des te slechter het gaat. Dat is voor ons de graadmeter.
Dan is het wachten op het volgende tranendal, de volgende reeks nachten van opzitten en wachten, niet meer kunnen eten en te veel wijn drinken – wat het gemoed alleen maar nóg zwaarder maakt.
Ze wordt door haar eigen man uit de kast getrokken of afgedankt naargelang zijn behoeftes. Dat doet ons diep verdriet. Maar wat ons nog dieper raakt is dat ze het laat gebeuren. Dat ze geen weerstand kan bieden. We zouden ons geluk niet op kunnen als ze de moed zou vinden om voor zichzelf te kiezen. Als ze haar gevoel voor eigenwaarde terug zou krijgen en weer de vrouw zou worden die ze ooit was, in plaats van de schim daarvan die ze is geworden.
Maar hoe vertel je je kind dat haar huwelijk al heel lang voorbij is? Dat ze er beter aan zou doen om ermee te stoppen? Of vertel je dat je kind überhaupt niet?’
Christines naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
