Penhaligon’s: hip en tuttig tegelijk
Rachel: ‘Ik heb helemaal niks met cosmetica en aanverwante zaken. Ik knip vaak mijn eigen haar, heb nog nooit een smokey eye van dichtbij gezien en achter in mijn kast liggen mascara’s die het guldentijdperk nog hebben meegemaakt. Dat ik ooit een upperclass Londense parfumerie ben binnengelopen, is dus eigenlijk vrij opzienbarend.’
Toch ben ik op een dag vaste klant geworden bij Penhaligon’s, een in 1870 opgerichte Londense parfumeur met twee koninklijke wapens op de gevel met daaronder de woorden ‘Manufacturers of toilet requisites to the Duke of Edinburgh and the Prince of Wales’ (wat zoveel wil zeggen als dat de prinsen Philip en Charles hier hun aftershave en scheerkwasten kopen). Nu heb ik zelf op zich geen behoefte aan serieuze scheerspullen, maar ik wilde wel een keer de legendarische Penhaligon’s parfumcollectie zien, en dus kwam ik een jaar of zeven geleden voor het eerst in de winkel in Covent Garden.
Ik weet nog dat ik me best een beetje geïntimideerd voelde toen ik voor de deur stond. Geen hallo-kom-binnen-schuifdeuren hier: bij Penhaligon’s hebben ze zo’n deur die je open moet duwen met een air alsof je daar iets te zoeken hebt. Hartstikke hoogdrempelig. Maar zoals zo vaak bij winkels waar je de deur – en jezelf – even een duwtje moet geven voor je naar binnen gaat, was het binnen heel fijn. Er werken mensen die van hun vak houden en bovendien alles weten over de producten die ze verkopen. In het midden van de zaak staat een grote tafel met daarop een woud van flesjes met glazen stoppertjes. En voor je het weet ben je samen met de aardige mevrouw die daar werkt een uur verder, al snuffelend aan Hammam Secret, een parfum uit 1872 met Turkse roos en jasmijn, English Fern uit 1910 met klaver, lavendel en geranium of Blenheim Bouquet, een geur die in 1902 speciaal werd gemaakt voor de Duke of Marlborough. Allemaal parfums die dik honderd jaar geleden bedacht zijn, maar allesbehalve bejaard ruiken of aan oma’s doen denken; zelfs de parfums met lelietjes-van-dalen en blauwe druifjes ruiken fris en nieuw en hip en heerlijk.
Ik viel die eerste keer vrijwel meteen voor een prachtig tuttig roze flesje met een parfum met viooltjes, gardenia en vanille. Ellenisia heet het, en ik hoef nooit meer iets anders. Tegenwoordig ren ik dus een keer per jaar met minimale plichtplegingen ongeacht welke vestiging van Penhaligon’s binnen en roep ‘Just popping in for a sniff!’. En dan probeer wat nieuwe geuren (want ze maken ook nog steeds nieuwe parfums) en wapper wat met van die papieren strookjes, maar ik kom altijd weer naar buiten met mijn roze tutholaflesje.
Het enige wat mij elke keer dat ik in de winkel kom dwars zit is dit: Sherlock-acteur Benedict Cumberbatch werkte in de tijd voor hij beroemd werd bij Penhaligon’s in Covent Garden. Dat ik al die keren dat ik daar ben geweest nooit door hem ben geholpen, zal me tot in de lengte der dagen bedroeven. Ik durf te wedden dat hij heerlijk ruikt.
Penhaligon’s heeft vijf vestigingen in centraal Londen. De oudste – mijn favoriet – is op 41 Wellington Street in Covent Garden.
Rachel Lancashire is zo Nederlands als een broodje kroket. Haar belangrijkste talenten zijn: de kaart van de London Underground uit haar hoofd kennen, thee met melk drinken en stiekem verliefd zijn op Prince Harry (en Benedict Cumberbatch).
Fotografie: Rachel Lancashire
