Franska.nl

 

‘Het loopt tegen de middag als Henk, mijn ex-man, aanbelt. Af en toe komt hij bij me langs om bij te praten en wat zakelijke dingen te bespreken. In het belang van onze inmiddels volwassen kinderen doen we ons best om goed met elkaar om te gaan en dat lukt ons aardig.

 

Henk ziet er moe uit met donkere kringen onder zijn ogen. Als ik vraag of het wel goed met hem gaat zegt hij dat hij gewoon doodmoe is van zijn leven als oudere vader van jonge kinderen. Hij heeft nooit meer tijd voor zichzelf en dat begint hem nu op te breken.

 

Ik denk terug aan de periode dat onze kinderen nog jong waren Wij hadden de taken min of meer traditioneel verdeeld. Henk had een zware baan en was er eigenlijk nooit. Ik werkte parttime en zorgde voor de kinderen. Ze belden mij als er eentje eerder moest worden opgehaald uit de crèche. Ik ging mee naar de afspraken bij de orthodontist en ik reed me op mijn zogenaamde “vrije dagen” een slag in de rondte naar de clubjes en de bijles van de kinderen. 

 

Ach ja, het was ook wel mijn eigen schuld dat het zo gelopen was. Misschien had ik wat meer mijn best moeten doen om Henk bij de opvoeding van onze kinderen te betrekken. Aan de andere kant vond ik het ook wel best zo. Ik had veel tijd voor de jongens en bouwde wel echt een hechte band met ze op. Hun vader was meer een figuur op de achtergrond.

 

Of het door zijn veelvuldige afwezigheid kwam of omdat we gewoon uitgepraat waren, weet ik niet zo goed meer. Maar op een gegeven moment kwamen we tot de conclusie dat we beter onze eigen weg konden gaan en gingen we als vrienden uit elkaar. Onze jongens studeerden al en woonden op kamers. Ze misten hun vader niet eens zo erg, want hij was toch al nooit zo betrokken bij hun leven. Ik vond mijn nieuwe bestaan eigenlijk meteen wel prettig. Ik kreeg een leuke fulltimebaan, heb veel vriendinnen waar ik leuke dingen mee doe en ben best gelukkig in mijn eentje want ik kan doen en laten wat ik wil en daar heb ik geen man bij nodig.

 

Henk daarentegen bleek helemaal niet tegen het alleen-zijn te kunnen. Binnen de kortste keren had hij een jongere vriendin. Een carrièrevrouw met net zo’n zware baan als hij en een kinderwens. Kort na zijn vijftigste verjaardag kregen ze via ivf een tweeling.

 

Zijn vriendin was niet van plan om haar baan op te geven, waardoor ook Henk aan de bak moest met nachtvoedingen, luiers wisselen en een papadag. Maar hij had eigenlijk heel andere plannen. Zoals een middagje op de golfbaan of op zondagochtend een grote ronde maken op zijn racefiets. Maar daar had hij nu geen tijd meer voor.

 

Zijn tweeling is inmiddels tien jaar oud en zijn jonge vriendin verwacht van hem dat hij ook een dag in de week de kinderen van school haalt en ze naar hockey brengt. Dat ook hij zich bemoeit met hun huiswerk en ook meegaat naar de afspraak met de orthodontist.

 

Doodmoe wordt hij ervan. Hij had geen idee hoe druk ik het al die jaren had toen ik het in mijn eentje moest doen terwijl hij de grote afwezige was. Ik kijk hem aan en moet er eigenlijk hard om lachen.

 

Kijk ons eens zitten. Een man van zestig met zijn tweede leg en een veeleisende jonge partner. Terwijl ik nu een heerlijk leven heb, waarin ik precies kan doen waar ik zin in heb en wanneer. Ik heb geen medelijden met hem hoor, hij moest toch zo nodig opnieuw beginnen?’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’