Franska.nl

 

‘Het is zondagavond laat en ik hoor het pingeltje van mijn telefoon. Terwijl ik hem van tafel pak denk ik dat het mijn dochter is die weer veilig in haar studentenkamer is aangekomen, maar tot mijn verbazing is het een betaalverzoek. Ik open de app en lees de tekst: Wil je mij alsjeblieft € 18,- betalen voor ‘pizza’. Ik weet meteen wie me dit gestuurd heeft: mijn nieuwe collega Anne.

 

 

Sinds een paar maanden werkt Anne op hetzelfde kantoor als ik en al snel bleek dat we een klik hadden. Allebei twee kinderen die de deur uit zijn en allebei net gescheiden omdat we erachter kwamen dat we eigenlijk niet meer zoveel gesprekstof met onze partners hadden. Ik kon ontzettend met haar lachen en al snel vroeg ik haar of ze zin had om in het weekend eens bij me te komen eten.

 

 

Hoewel het best gek is om je collega thuis uit te nodigen bleek dat het ook privé hartstikke gezellig was met Anne. Ik had m’n best gedaan, uitgebreid gekookt en de tafel gezellig gedekt. Iets wat ik altijd heel leuk vind om te doen, maar wat er niet zo van komt omdat ik tegenwoordig toch vaak alleen eet. Dus ik was al vroeg naar de markt gegaan voor verse vis en een lekker kaasje en olijven voor bij de borrel. En bij de slijter kocht ik een mooie fles witte wijn. Ik drink niet veel, maar als ik dan toch een glas wijn wil, dan het liefst een goede. Anne genoot van het eten en zei dat ze net zo’n lekkerbek is als ik.

 

 

Ook de keer daarna dat we afspraken at ze bij mij. We zouden die keer eigenlijk bij haar eten maar ze was net een week ziek geweest en dus zei ik dat het mij niet uitmaakte om weer te koken. Ze hoefde alleen maar aan te schuiven en een volgende keer zouden we wel bij haar thuis eten.

 

 

Dat was gisteravond, maar dat liep anders dan ik had verwacht. Anne ontving me heel hartelijk, daar niet van, maar ze zei dat ze geen tijd had gehad om boodschappen te doen dus ze kon me alleen een glas goedkope Prosecco of water aanbieden. Er werd een schaaltje paprikachips neergezet en dat was het dan. Tegen de tijd dat we aan tafel zouden gaan zei ze opeens dat ze dus ook niets in huis had en of ik soms zin had in pizza. Verbouwereerd zei ik dat dat natuurlijk ook prima was terwijl ik het toch wel vreemd vond. Ze wist toch al een tijdje dat ik zou komen eten? Dan houd je daar toch rekening mee?

 

 

Maar goed, ik kreeg een papiertje in mijn handen van een pizzeria in de buurt en kon er zelf eentje uitkiezen. Ongeveer een half uur nadat ze de bestelling had doorgegeven werd er aangebeld en stond de maaltijdbezorger voor de deur. Anne zette daarna de dozen op de salontafel bij de bank en begon te eten. Ze maakte zelfs nog een grapje dat het weer scheelde in de afwas. Toen heb ik maar schaapachtig meegelachen, maar ik vond het zo raar. Zeker omdat ik wel mijn best had gedaan toen ze bij mij te gast was.

 

 

En nu is het zondagavond en stuurt ze me een Tikkie voor een pizza. Ik sta mezelf gewoon te verbijten en weet niet of ik erom moet lachen of kwaad moet worden. Dit slaat toch helemaal nergens op? Je laat me toch niet betalen voor een smakeloze afgekoelde pizza als ik al twee keer uitgebreid voor je heb gekookt? Dat doe je toch niet? Dat je ondanks een afspraak geen tijd hebt gehad om boodschappen te doen, dat kan ik best begrijpen. Maar dat je dan je gast laat betalen voor een smakeloze hap, dat gaat er bij mij niet in.

 

 

Ik sta te dubben of ik Anne zal appen of ze met dit betaalverzoek soms een grapje maakte, maar dat kan ik me eerlijk gezegd nauwelijks voorstellen. Om haar morgen op kantoor te vragen waarom ze mij een Tikkie stuurt vind ik echt heel erg ongemakkelijk, maar om haar die 18 euro te betalen om er maar vanaf te zijn gaat me echt veel te ver.’