Hetzelfde liedje
Jaar na jaar hetzelfde verhaal. Niet alleen het geval bij de kerstdis, zo blijkt.
Zó! Het zit er weer op! Eigenlijk was het weer hetzelfde liedje als vorig jaar. De aardappeltoefjes leken wederom op poefjes, de kalkoen was al gevlogen voordat ik zelf aan tafel kon, de haricot verts vielen uit het spekje en het woord bavarois kon ik na de maaltijd niet meer uitspreken, als gevolg van de fijnzinnig geselecteerde wijn die het eten begeleidde. ‘IJs toe?’ roep ik dan elk jaar. En die bavaradinges mag dan gewoon met de kinderen mee naar huis.
Maar het is ook weer klaar met Mariah Carey, Slade, Wham, Paul McCartney en Fay Lovsky, gelukkig. Want ook dát is, elk jaar weer, hetzelfde liedje. En dat irritante ‘All I want … is joeoeoeoeoe’ dat zit nog zeker tot februari in mijn hoofd. Dus toen mijn dochter gisteren vroeg, of ik een verwijsbrief voor haar wilde ophalen, deed ik dat fijn onder begeleiding van mijn eigen iPod, met mijn éigen muziek. Ja joh, … zij druk – huisarts ver – bureaucratie – eerst verwijsbrief – dan pas fysio – mama hèèèlp – enzovoort, enzovoort. Ook altijd hetzelfde liedje, dus!
Ik kan héél dwingend op een ruitje tikken, en dan zó kijken dat je echt wel opendoet, hoor
‘Riders on the storm’ klonk het al somber op mijn iPod, toen ik met mijn fiets de kale landweg opreed. En inderdaad … Over fiets en ‘zelfde liedje’ gesproken: windkracht 6! … Minstens! … En tégen! … Plús omfietsen, in verband met werkzaamheden aan het spoor! Nou was dat laatste, op zich, niet zo héél slecht, na al die aardappelpoefjes en die bava-nogwatjes (die de kinderen uiteindelijk elk jaar vergeten en ik tóch nog zelf opeet). Maar het is wel vervelend, wanneer bij aankomst dan blijkt dat de praktijk is gesloten en je een uur moet gaan wachten. Zeker als je het druk hebt! Maar ja, ook bij huisartsen is het hetzelfde liedje.
Druk, druk, druk – parttime werken – huisbezoeken – vergaderen – plus het opleiden van doktersassistenten, praktijkondersteuners, diabetesconsulenten, ADHD-coaches, COPD-begeleiders en andere zaken die je niet te luchtig moet nemen. Máár, … als het belangrijk is – en dat ís het als het om mijn kinderen gaat – dan kan ik héél dwingend op een ruitje tikken, en dan zó kijken dat je echt wel opendoet, hoor.
Ik kreeg dus die – óh zo belangrijke – verwijsbrief, wel meteen mee.Nou ja, ‘verwijsbrief’. Een kladblaadje bleek het te zijn.
Een fluddertje waarop stond: pijn aan voet.
‘Tsss,’ siste de fysiotherapeut, toen ze ermee aankwam. ‘Het is ook altijd hetzelfde liedje.’
‘Welke voet?’
Want dát stond er dan weer niet op.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
