Het was maar hel en verdoemenis
Die donderpreken van de nonnen op school konden er behoorlijk inhakken toen ik kind was.
Want als je klein bent en van toeten noch blazen weet, geloof je zomaar alles. Ook dat alles wat er gebeurt, of juist niet, door een hogere macht bepaald wordt waardoor je geen enkele invloed op je eigen leven hebt: letterlijk aan de goden overgeleverd dus.
Als er eens iets niet lukte, of er gebeurde iets waardoor ik verdrietig werd, dan dacht ik dat God dat zo geregeld had. En waarom hij dat deed, ook als ik héél braaf was geweest? Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was dat ik de draad wat dat betreft zo kwijt was, dat ik vond dat het nu eens mijn beurt was om kwaad te worden op God. Heel stilletjes, zodat niemand het horen kon, zei ik hem dat ik hem stom vond. Meteen boezemde mijn heldendaad me zoveel angst in dat ik huilend naar mijn moeder holde om haar te vertellen wat ik gedaan had. Die gaf me een knuffel en zei dat ik me maar geen zorgen moest maken. En ook dat ik niet alles hoefde te geloven wat de nonnen vertelden.
Hoe anders verging het Ria Kragt (1944) die van de week haar verhaal vertelde in Trouw. Ook zij moest op (zondag)school leren over de duivel en God en de Heilige Geest en ook zij snapte er niets van. Ze vertelt dat ze haar veters probeerde te strikken, wat haar niet lukte. Toen het bleef mislukken, werd ze kwaad. Dat doet de duivel, dacht ze. En daarna: maar God is sterker dan de duivel, dus God helpt mij niet. Diep uit haar hart zei ze ‘rotgod, rotgod’. Net als ik deed, zo zacht dat niemand het had gehoord.
Niet veel later vertelde de juffrouw van de zondagsschool over de zonde tegen de Heilige Geest. ‘Die zonde kan nooit vergeven worden’, zei die juffrouw. En wat een zonde tegen de Heilige Geest dan wel niet was? ‘Als jij je verzet tegen de wil van God, terwijl je weet dat hij goed is, dan pleeg je de zonde tegen de Heilige Geest.’ Ria was bang dat het nooit meer goed zou komen met haar – en dat deed het ook lange tijd niet.
Want Ria had géén moeder waar ze bij aan kon kloppen. Haar moeder zei alleen maar dat God alles ziet. En dat als ze geen kind van God zou worden, er aan het einde van haar leven niets anders dan de hel wachtte. Het zou nog heel veel jaren duren en heel veel diepe dalen kosten voordat Ria een heel klein beetje haar weg zou vinden in het leven.
Als Ria toch eens mijn moeder had gehad. Hoe anders was het haar dan vergaan!
Het hele verhaal van Ria kun je hier lezen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
