‘Het was de spreekwoordelijke druppel die dag’
Britta ergerde zich al langer aan de buurkinderen.
‘Want de ergernissen hadden zich al heel lang opgestapeld. Alle mooie dagen kwaakten en krijsten de kinderen van onze benedenburen de hele boel bij elkaar. Er staat een trampoline, een schommel, een glijbaan, ze hebben rollerskates, een tent in de tuin en massa’s andere rotzooi, maar doen niets anders dan overal ruzie om maken. Als wij op ons terras erboven zaten, konden we geen gesprek voeren en zelfs als we binnen het journaal zaten te kijken met de terrasdeuren open, overschreeuwden de kinderen het volume van onze televisie.
Ik heb hun moeder er een paar keer op aangesproken. Of het alsjeblieft ook wat zachter zou kunnen, omdat ze wel héél erg luidruchtig zijn. Maar mamma gaf geen sjoege. Altijd te druk met zichzelf en daardoor geen zin en geen tijd om zich om haar drie dochtertjes te bekommeren lijkt het wel.
Die dag was de eerste echt mooie dag van het seizoen. Zo’n dag dat iedereen naar buiten wil, omdat het eindelijk weer kan. Ik had me amper geïnstalleerd toen het loos ging beneden. Binnen no time liepen ze te gillen als speenvarkens. En toen was de maat vol. Ik liep naar binnen en vulde een grote maatbeker met koud water. Die heb ik zonder een woord te zeggen over hen leeg gekieperd.
Heel even waren ze stil. Te verbouwereerd denk ik. Toen begonnen ze te huilen. Ze waren zich een ongeluk geschrokken. Toen ze omhoogkeken, heb ik alleen maar mijn wijsvinger in de lucht gehouden. Als een ‘pas op als ik jullie ooit nog hoor’. Ze renden naar binnen naar mamma, maar die liet zich niet zien en toen ik haar een paar dagen later voor de deur tegenkwam op de stoep begon ze ook helemaal nergens over. Verbijsterend vond ik. Het kan haar toch echt niet ontgaan zijn dat haar kinderen overstuur naar haar toe kwamen en een beetje nat waren.
Als ze het nu echt te bont maken daar beneden, hoef ik alleen maar het terras op te lopen en mijn wijsvinger naar ze op te steken en dan binden ze meteen in. Het gekke is dat ik nu meer van ze kan hebben dan voorheen. Die kinderen kunnen er immers niets aan doen. Het is door de laksheid van hun moeder dat ik een hekel aan ze kreeg, terwijl ze eigenlijk alleen maar te beklagen zijn.’
Britta’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
