Franska.nl

Het neusje van de snoek

Leonie heeft een etentje bij haar nieuwe schoonouders. Het gesprek verloopt erg stroef en als ze aan tafel gaan weet ze niet wat haar overkomt.

‘Na een aantal maanden daten met mijn nieuwe liefde wordt het tijd om zijn ouders te leren kennen. We zijn nu een aantal maanden samen en hebben het heel fijn met elkaar. Omdat we allebei gescheiden zijn, doen we het rustig aan. Vorige week zijn we voor het eerst met onze kinderen samen een middag gaan bowlen en het klikte onderling gelukkig heel goed.

Het is een kille, grijze dag en we zitten in de auto, onderweg naar een klein dorp ergens in Zeeland. Vanuit de Randstad is het best wel even rijden, maar het is een prachtige route en mijn vriend en ik hebben er zin in.

Als ik de auto uitstap, komt zijn moeder al naar buiten gelopen. Een grote blonde vrouw die me met koude blauwe ogen van top tot teen opneemt. Mijn vriend heeft niks in de gaten en geeft zijn moeder drie dikke zoenen. Splinter, de hond, is helemaal door het dolle en begroet mijn vriend blaffend en kwispelend alsof hij hem een jaar niet heeft gezien. Ik hoor een zware mannenstem iets naar de hond roepen. Hij is direct rustig en gaat op de stoep zitten. Zijn ogen gericht op de voordeur.

We lopen naar binnen waar ik ook zijn vader een hand geef. Die is stuk kleiner dan zijn vrouw, maar ik heb meteen door dat deze man de baas in huis is. Om mij heen zie ik meubilair uit de jaren zestig. Donkere houten balken aan het plafond en glanzend parket waar dikke tapijten op liggen. De vader van mijn vriend gaat bij de open haard zitten in een grote eiken stoel met zwarte leren kussens. Zijn moeder op een klein stoeltje met versleten blauwfluwelen bekleding aan de andere kant van de kamer. Splinter zoekt zijn mand weer op. Iedereen kent zijn plaats hier in huis.

Het gesprek komt maar moeilijk op gang en mijn vriend doet zijn best om er wat van te maken. Het is mij wel duidelijk dat zijn ouders mij maar een stadse troel vinden, die eigenlijk niks met hun zoon van doen zou moeten hebben. Zijn moeder glimlacht nerveus naar me, maar onderhuids bekruipt me een onaangenaam gevoel, wat me zegt dat ik het nooit van deze vrouw zal winnen.

Ze vertelt dat de ex-vrouw van mijn vriend deze week nog bij hen op de koffie was. Fijntjes voegt ze eraan toe dat zo blij is dat ze nog contact met haar hebben en dat het zo gezellig was. Ik knik schaapachtig mee, zeg dat dat inderdaad hartstikke fijn is, en voel me steeds kleiner worden.

Als we aan tafel gaan, ga ik per ongeluk op de stoel van vader zitten. Met barse stem word ik erop gewezen dat dat toch echt niet de bedoeling is. Bij het voorgerecht probeer ik een gesprek met mijn schoonmoeder te beginnen, maar mijn vriend kijkt me aan en seint met zijn ogen. Gelukkig snap ik meteen dat ik beter m’n mond kan houden.  

Dan komt het hoofdgerecht op tafel en ik schrik. Mijn vriend wordt tot mijn verbazing heel enthousiast. Op een roestvrijstalen schaal ligt een grote grijze vis met glimmende ogen, drijvend in een bleke saus. Ik heb geen idee wat het is. Blijkbaar heeft zijn vader deze vis zelf gevangen en mee naar huis genomen. Een snoek. Echt iets heel bijzonders. Speciaal voor vandaag, voor mij, de nieuwe vriendin van hun zoon. Het neusje van de snoek is volgens zijn ouders een ware delicatesse. Er wordt een stukje van die grijze massa op m’n bord gelegd, maar ik krijg geen hap door m’n keel als ze kijken hoe ik de vis probeer te eten. Met een grote slok water slik ik het door en hoop ik dat ik niet misselijk word. We eten zwijgend verder.

Later die middag laten mijn schoonmoeder en ik Splinter uit. Ik moet even naar buiten, weg uit de spanning in die donkere woonkamer. De hele situatie grijpt me naar de keel. We lopen langs een weide waar een kudde schapen staat te grazen. Mijn oog valt op een zwarte. “Kijk, daar sta ik”, zeg ik droog. Mijn schoonmoeder kijkt me zwijgend aan en loopt door.

Er volgen later nog diverse etentjes waarbij de stilte oorverdovend is. Ik ga bijna denken dat het normaal is. Na een aantal maanden besluiten mijn vriend en ik om uit elkaar te gaan. Twee gezinnen in elkaar laten vloeien is toch te ingewikkeld. Ik ben verdrietig, maar opgelucht dat ik nooit meer snoek hoef te eten.’