Het moment dat je voelt: ik word oud
‘Je bent zo oud als je je voelt’, zeggen ze altijd. Nou ben ik daar heus wel een voorstander van, maar gister werd ik even met de neus op de feiten gedrukt.
Nou merkte ik al wel dat het echt jeugdige mijn lichaam had verlaten, hoor. Iets meer rimpels, de katers (oh god … de katers!) duren soms wel meerdere dagen, jongens en meisjes van onder de twintig zeggen ineens ‘u’ tegen me en ik hoef nooit meer m’n legitimatie te laten zien bij Gall & Gall (dit heb ik tot mijn 28e wél gehad, lucky me).
Er zitten natuurlijk ook besefmomentjes bij die wél leuk zijn. Mensen die je advies vragen, privé of werkgerelateerd. Dat tweede had ik gisteren en mijn eerste gedachte was: ‘huh? Wil je míjn advies en mening?’ Soms ben ik in mijn hoofd gewoon nog steeds het meisje van 19 dat net om de hoek komt kijken en nog van niets weet. Mijn vader zegt wel eens dat ik last heb van het Imposter Syndrome: je eigen kunnen onderschatten en bang zijn dat je wordt ontmaskerd voor het feit dat je eigenlijk niet zoveel kan.
Maar of die realisatie van het ‘ouder worden’ nou leuk is of niet, feit is dat ik het de laatste tijd steeds vaker heb. Gister moest ik een pubquiz presenteren in een zaak van mijn beste vriend (allemaal heel coronaproof gelukkig, en ook nog eens buiten!). Maar toen ik moest uitleggen dat Piano Man van Billy Joel een muzieknummer was — een heel mooi muzieknummer, zelfs — zakte de moed me al in de schoenen.
Toen ik daarna moest uitleggen dat Annie MG Schmidt een schrijfster was (de vraag ging over Abeltje) en dat veel van mijn leeftijdsgenoten daarmee zijn opgegroeid, werd ik al wat droeviger. Toen ze me vervolgens vertelden dat ze echt niet wisten in welke dorpje Madeleine McCann was verdwenen, ‘want dat hadden ze niet bewust meegemaakt’, heb ik het maar opgegeven. En geaccepteerd.
Maar dit hoort blijkbaar ook bij steeds meer van die realisaties: ik vind het helemaal niet meer zo heel erg. Is dit het ouder worden omarmen? En zo ja, wordt het alleen maar beter? Ik word in september 31, en vind het voor het eerst een keer niet verschrikkelijk. Laten we hopen dat het alleen maar beter wordt!
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
