‘Het is ze eindelijk gelukt om ons uit elkaar te drijven’
Hoe hard Sanderijn ook haar best doet om haar huwelijk te laten slagen, ze besluit uiteindelijk toch om te scheiden. Maar dat heeft niet alleen maar met haar eigen relatie te maken.
‘Deze week begint de schoolvakantie en zal ik voor het eerst na mijn scheiding een paar weken alleen zijn. Jorn, mijn ex, neemt de kinderen mee als hij in Frankrijk gaat kamperen. Ik zal ze missen maar ik weet dat ze bij hem in goede handen zijn en een leuke vakantie zullen hebben. Ik ben alleen maar blij dat ik niet meer het gevecht met hem aan hoef te gaan. Niet omdat ik niet meer van hem hou, maar omdat zijn ouders altijd commentaar op mij hadden.
Toen ik ze jaren geleden voor het eerst ontmoette, voelde ik al meteen dat ik niet de ideale schoondochter zou worden. Maar ik was verliefd en dacht dat het allemaal wel goed zou komen. Maar de eerste tekenen van hun bemoeizucht waren er al toen we gingen samenwonen. Jorn en ik vonden een piepkleine etage midden in de stad. Dat we daar wel een hoge huur voor moesten betalen vonden ze maar belachelijk, daar kon je een heel huis voor huren bij hen in het dorp. Er was altijd heimelijk kritiek en nooit deed ik iets goed. Ze zeiden het nooit rechtstreeks maar het was wel duidelijk. Want er was altijd een ‘maar’. Als ik mijn best had gedaan als ze kwamen eten was er altijd wel iets dat beter kon. En toen we eenmaal kinderen hadden vonden ze mijn opvoedstijl veel te makkelijk. Als ik de baby uit zijn bedje haalde omdat hij lag te huilen dan verwende ik hem te veel. Maar toen ik een paar jaar later op zondagavond op tijd naar huis wilde om de kinderen naar bed te brengen, moest ik niet zo ongezellig doen. Dat de kinderen de rest van de week narrig en moe op school zaten, daar dachten ze niet over na. In het begin probeerde ik nog weleens om er iets van te zeggen maar dan had ik binnen de kortste keren ruzie. Niet alleen met hen maar ook met Jorn. Want zijn ouders bedoelden het toch goed?
De laatste jaren voelde ik me steeds vaker in de kou staan, omdat hij niet voor me opkwam als ze weer eens kritiek op me hadden. Misschien had ik al veel eerder de stekker uit ons huwelijk moeten trekken, maar ik hoopte steeds weer tegen beter weten in dat het zou veranderen. Inmiddels zijn onze kinderen 13 en 15. Ze zijn hartstikke lief maar hebben allebei een pittig karakter. Dat botst met Jorn en met mijn schoonouders en hun kijk op opvoeden. Ik denk dat hij te veel naar zijn ouders luistert en te weinig naar de behoefte van zijn eigen kinderen. Ik hoorde de toon van zijn moeder gewoon tussen de regels door als Jorn de kinderen corrigeerde waar mijn schoonouders bij waren en dat maakte me woest. Ze had dan waarschijnlijk weer de nodige kritiek geleverd en Jorn wilde zijn moeder dan blijkbaar een plezier doen door te laten zien dat hij heus wel naar haar luisterde.
We hadden er steeds vaker ruzie om tot ik me op een gegeven moment realiseerde dat ik dit gevecht nooit zou winnen. Het was me na al die jaren proberen wel duidelijk dat mijn schoonouders mij volstrekt onacceptabel vonden als opvoeder en als vrouw van hun zoon.
Hoe verdrietig ik er ook om ben en hoe naar ik het ook vind voor de kinderen, ik kwam tot de conclusie dat we beter uit elkaar konden gaan voordat de kinderen beschadigd zouden raken door onze ruzies.
Zijn ouders waren stomverbaasd dat ik wilde scheiden en eisten min of meer een gesprek met mij. Maar ik had totaal geen behoefte om nog een keer met hen te gaan praten want dit was precies waarom ik de handdoek in de ring gooide. Ze eisten altijd van alles en waren dan kwaad als ik niet wilde doen wat ze zeiden. Als Jorn dan voor me was opgekomen dan waren we misschien nog bij elkaar geweest. Maar helaas, het is ze dan uiteindelijk toch gelukt om Jorn en mij uit elkaar te drijven.’
