Het einde van een instituut
‘Ik vind jou een echt Viva-meisje’, zei het intellectuele artistieke zusje van mijn toenmalige beste vriendin over me.
Ik droeg op de dag dat ze dat tegen me zei – ik weet het nog precies! – een witte overall die helemaal de bom was in die dagen, en mijn haar was, net als de nachten in die tijd, lang en wild. Ze bedoelde het natuurlijk helemaal niet als een compliment, dat van dat Viva-meisje. Toch voelde ik me gevleid. Want bij de Viva werd er behoorlijk buiten de lijntjes gekleurd en dat was me wat in die dagen – we schijven eind zeventiger jaren.
De overall van die dag was getipt door Viva en al had ik ‘m moeten jatten, ik zou en moest ‘m hebben. Het was niet alleen voor de echte hip dat je bij de Viva moest zijn overigens. Want wat echt wereldschokkend was? Dat je erin kon lezen dat lang niet iedere vrouw zo makkelijk een orgasme krijgt – primeur van ongekende omvang na de baas-in-eigen-buik-revolutie die nog maar net was uitgewoed en die ons had voorgehouden dat seks juist voor elke vrouw één groot feest was. Dat een vaginaal orgasme al helemaal een dingetje is – what? Dat ik niet de enige was die het elke maand voordat ik ongesteld moest worden even helemaal niet meer zag zitten – er was zelfs een naam voor: pre-menstruatie-syndroom, en als je vitamine B6 pyridoxine slikte werden de moordneigingen vanzelf minder, wat ook echt klopte.
Begin jaren tachtig werkte ik bij een reclamebureau. De Viva ging er elke week van bureau tot bureau en alles wat erin stond werd uitentreuren besproken en meer. De enige vrouwelijke accountdirector die er toen werkte – en reken maar dat dat een regelrecht unicum was – zegde haar baan op een dag op om hoofdredacteur van Viva te worden en er was helemaal niemand die daarvan opkeek, want de functie van hoofdredacteur van zo’n titel was minstens zo prestigieus als die van accountdirector in de reclame.
De Viva was een instituut van relevantie, vernieuwing en het doorbreken van taboes en dat zou de Viva nog heel wat jaren blijven ook (hoe geweldig was ook de rubriek Anybody!). Maar de Viva houdt op te bestaan. Na bijna een halve eeuw is het concept uitgewerkt en ingehaald. Van de meer dan 150.000 abonnees in mijn tijd – een aantal waar de losse verkoop niet in meegeteld is – is de totale oplage nu nog maar zo’n 25.000 en dat kan niet uit, wat toch ook spijtig is.
Want de Viva, dat was een instituut.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
