Ooit maakten delen van het land deel uit van het Romeinse rijk en later stonden steden onder Venetiaans bewind. Marco Polo komt er vandaan, net als de stichter van de stad San Remo.
Ik was er afgelopen week met negen culi-vriendinnen onder leiding van Sascha de Lint om de culinaire parels van het land te ontdekken. Sascha is samen met haar man Addie oprichter van het bio- & fairtrade-merk Greenage, won een aantal jaar geleden Masterchef Nederland en heeft Kroatische roots. Dus als er iemand de parels weet te vinden, is zij het wel. Ik ben er vaker geweest, en stond te springen om mee te gaan. Kroatië is naar mijn gevoel het best te vergelijken met Italië uit de jaren ‘70. Heerlijke boulevards, terrassen, restaurants waar je tot middernacht buiten kunt eten, zon, heldere zee en geen grote winkelketens of fastfoodketens die van alles letterlijk en figuurlijk een eenheidsworst maken.
De Kroatische olijfolie roem ik al jaren als mijn favoriete. En als je weet dat de oudste olijfgaarden ter wereld zich hier bevinden is dat niet zo gek. Nergens heb ik zoveel duizend jaar oude olijfbomen bij elkaar gezien (Unesco beschermd). Denk niet aan budgetvriendelijke olie, de prijs is hoog, net als de kwaliteit, maar als je weet dat het merendeel van het hele productieproces handwerk is, zonder bestrijdingsmiddelen, en zich afspeelt in kleine lokale perserijen begrijp je dat. De smaak varieert van boterzacht en goudgeel tot groen en pittig met een pepertje als nasmaak.
Een geweldige ontdekking waren de kappertjesplanten die uit oude stadsmuren groeien. Het zijn de bloemknopjes die worden ingelegd. Heeft de plant eenmaal gebloeid en komen er kleine vruchtjes aan dan noem je dat appelkappertjes. De kunst van het inmaken en drogen is hier overigens een doodnormale zaak en niet iets dat voorbehouden is aan oude dametjes. Vijgen, visjes, wilde groenten en paddenstoelen, het zonovergoten land en de heldere zee hebben een overweldigend aanbod.
We aten in toprestaurants en op heerlijke kleine lokale terrassen. Ik heb vissen en schelpdieren gegeten waarvan ik zelfs de naam niet kende, maar het meest verbazingwekkende was wel een rauw zee-ei. Geen schelpdier maar iets dat er uitziet als een grote kei die een beetje meegeeft als je er in knijpt. Als je die dan doorsnijdt zit in het midden een oranje-gele kern. En die eet je rauw!
Maar er waren natuurlijk ook de lekkerste ijsjes, gebaksoorten, brood, oh en had ik de wijnen al genoemd? Nee, nou ja, er is ook gewoon teveel om op te noemen. Ga er alsjeblieft een keer heen de komende jaren, nog voor iedereen de kust en de meer dan duizend eilandjes ontdekt. Maar wel voor jezelf houden he? Ons geheime Italië.
