Hesters moeder besliste nooit iets zelf
‘Ze heeft haar leven uit handen gegeven op de dag dat ze mijn vader ontmoette.’
‘Als ik voor elke keer dat mijn moeder tegen me gezegd heeft dat ik ‘dat maar aan mijn vader moest vragen’ een euro kreeg, zou ik stante pede stil kunnen gaan leven. Mijn moeder besliste nooit iets zelf. Ik heb haar weleens verweten dat ze haar leven uit handen heeft gegeven op de dag dat ze mijn vader voor het eerst ontmoette. Dat vond ze onzin. Zij interpreteerde het liever als dat er in een gezonde relatie ruimte moet zijn voor overleg en ik denk echt dat dat haar realiteit is. Als ik de verhalen mag geloven was ze heel anders voordat ze mijn vader ontmoette. Volgens mijn oma was mijn moeder een ondernemende en daadkrachtige vrouw. Waarom ze haar oren zo naar mijn vader liet hangen kan niemand duiden.
Als kind wist ik niet beter dan dat mijn vader alles, tot en met ‘wat eten we vanavond’, besliste. Toen ik ouder werd vond ik dat vervelend en ging ik me vooral tegen mijn moeder afzetten. ‘Kom toch eens een keer voor jezelf op!’ zei ik dan. ‘Je hebt toch zeker zelf ook hersenen gekregen? Gebruik ze dan eens een keer!’ Toen ze zover ging dat ze het aan mijn vader liet welke kleren ik mocht kopen en welke minder bij me zouden passen, kreeg ik ook met hem serieuze clashes en schold ik hem zelfs een keer uit voor homo.
Ondanks dat mijn vader mijn leven bepaalde en mijn moeder niet echt deelnam kan ik niet zeggen dat ik veel tekortgekomen ben. Ik kreeg niet alleen wat ik nodig had, maar ook dingen en gunsten die me gelukkig of blij maakten. Wat ik heb overgehouden aan hoe ik ben grootgebracht en hoe de rolverdeling thuis was, is dat ik heel erg heb moeten zoeken hoe ik me zelf tot een man kon en moest verhouden. Mijn eerste reflex bij mijn eerste vriendje was vragen wat hij wilde. Voordat ik het wist riep ik voortdurend ‘zeg het maar’.
Totdat hij op een dag tegen me zei dat hij tureluurs werd van dat eeuwige ‘zeg het maar’.
‘Zeg het zelf ook eens!’
Nu ik de dertig gepasseerd ben en mister right heb gevonden, gaat dat stukken beter. Soms floept het er nog weleens uit, ‘zeg jij het maar’. We hebben afgesproken dat mijn vriend dan tegen me zegt dat ik op mijn moeder lijk. Alleen als ik het echt niet weet of als het me echt niet kan schelen mag ik nog zeggen ‘zeg jij het maar’. Voor de rest moet ik me vooral afvragen wat ik zelf wil.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
