Franska.nl

Ik heb toegezegd om voor te lezen. Nog nooit gedaan, want ik heb geen kinderen. Natuurlijk bén ik wel voorgelezen, hartstikke knus. Voor het slapen zat onze moeder bij ons bed en las voor uit Bruintje Beer. Waren af en toe best eng, die avonturen van Bruintje. En uit Piggelmee natuurlijk (In het land der blonde duinen en niet heel ver van de zee, woonde eens een dwergenpaartje…). Maar zelf voorlezen? Volgens Rim (de man die iedereen enthousiast weet te krijgen voor van alles en nog wat) is voorlezen ‘het helemaal’. ‘Podcasts zijn zo leuk Franska, dat moeten jullie ook doen. Wat is er beter dan je favoriete boek voorgelezen krijgen door vrienden of familie?’

Ik weet het nog niet zo zeker…

Onze vriend in Finland leest (omdat ie nu in lockdown zit) ’s avonds via de telefoon altijd Astrid Lindgren voor aan z’n kleinkind. Dat vind ik zo schattig. Ik hoor ook weleens dat echtparen elkaar hele stukken uit de krant voorlezen. Doen ze vaak terwijl de ander net even zelf iets zit te lezen in een ander deel van die krant. Die moet dan dus stoppen om te luisteren. Blij dat dat bij ons thuis niet gebeurt. Ik ben benieuwd hoe jij daarover denkt. Even een mini-voorlees-enquête. Wat vind jij? Wil jij graag voorgelezen worden?

Rim vroeg mij of ik samen met drieëntwintig prominenten voor wilde lezen uit (volgens Matthijs van Nieuwkerk, Job Cohen en Sylvia Witteman) het allerbeste voetbalboek ooit: ‘De AFC’ers’ uit 1915 van J.B. Schuil. Ik hoefde ‘maar’ één van de vierentwintig hoofdstukken te doen. Wordt namelijk een feuilleton op de radio. Goed, oké, ik heb toegezegd. Waarom? Geen idee… Hij kleedde het heel handig in. Ik was er al ingestonken voordat ik eigenlijk precies wist wat de bedoeling was. Pas toen ik de deadline hoorde schrok ik me een hoedje.

O jee… oefenen, voorbereiden, tips, wie kan me helpen? Wieke! Die heb ik weleens voor horen lezen. Meteen geappt.

Wieke: Ben jij daar nerveus voor? Had je dat ook altijd op de Libelle Zomerweek als je dat podium op moest?

Ik: Absoluut

Wieke: Was nooit te zien

Ik: Nee, maar ondertussen van binnen…

Waarom zeg ik toch ook altijd ja? Omdat ik degene die het vroeg zo aardig vind? Omdat ik nog steeds geen nee kan zeggen? Omdat ik al zo vaak dingen gedaan heb die ik nog nooit eerder gedaan heb? Omdat ik het zielig vond voor Rim, dat er niet gevoetbald mag worden nu? En het zo leuk vond dat ze iets bedacht hadden om dat ‘voetbalgat’ op te vullen?

Oké, beloofd is beloofd. En deadline is deadline. Voor maandag moest het af. Maar mooi dat ik eerst even moest stofzuigen en de was moest doen. Oh wacht, ook nog even de kast opruimen, ziet er niet uit in de walk-in-closet, uh… de theedoeken van de plank wegstrijken, uh… alvast het eten voor ‘s avonds zoveel mogelijk voorbereiden. Uh… werkelijk alles moest eerst gedaan zijn voordat ik rustig kon gaan zitten en kon beginnen. Zodat er maar geen stress op m’n nek lag van dingen die nog moesten geburen. Hielp niks natuurlijk.

Wacht, bed opmaken. Om nou met een onopgemaakt bed te gaan zitten waar iedereen bij is… Instructie was namelijk om het in de slaapkamer te doen, die opname, met de gordijnen dicht. Want dan kreeg je de minste bijgeluiden. Vliegtuigen die overgaan bijvoorbeeld, of man die de wc doortrekt. Liefst zelfs onder het dekbed. Echt geen geintje. Normaal doen ze zoiets in een studio, maar dat ging nu niet, gezien alle maatregelen.

Goed. Ik heb het gedaan. En uiteraard vooraf geoefend. Hardop aan de keukentafel. M’n man heeft het hele hoofdstuk twee keer aangehoord. Oefenen ging vlekkeloos. Maar in m’n eentje onder een dekbed was toch een ander verhaal. Regelmatig werd m’n stem schor, maar teveel slokjes water zou betekenen dat ik er misschien onderuit zou moeten voor een sanitaire tussenstop. Vlak voor deadline heb ik de opnames ingeleverd. Benieuwd hoe het straks in het echt klinkt. De aftrap (hoofdstuk 1) is gedaan door sportverslaggever Leo Driessen. Ik heb hoofdstuk negentien voor m’n rekening genomen. En ‘mijn’ hoofdstuk was zo spannend dat ik na de opnames natuurlijk meteen moest weten hoe het verder ging. M’n man ook. Had ik expres bewaard om het ook voor mezelf spannend te houden.

Ik heb trouwens hier en daar wel moeten lachen, omdat het boek zo oud is dat er woorden in staan die ik me nog herinner van m’n oma of m’n moeder. Zoals ‘waratje’ bijvoorbeeld.

Benieuwd?

Vanaf aanstaande zaterdag (13 juni) staan elke zaterdag op de site van NH Radio Sportcafé twee verse hoofdstukken klaar. Het boek eindigt vlak voor september, als de bal (hopelijk voor de fans) weer echt rolt. Het laatste hoofdstuk is nog ‘over’, dat mag een luisteraar voorlezen. Wil jij kans maken? Hou dan de Sportcafé-site goed in de gaten.

Ga je ook 105 jaar mee terug in de tijd? Wil je ook horen hoe een jeugdboek van toen uit de monden van nu klinkt? Ik ben heel benieuwd wat je ervan vindt.

Heel veel liefs en een fijne week,

 
Franska