Harry en Meghan? Ik weet het echt niet.
Wat moet dat moet. Ongeveer zo heb ik me door de Netflix-docu van Meghan en Harry heen gezapt.
Wat moet dat moet. Ongeveer zo heb ik me door de Netflix-docu van Meghan en Harry heen gezapt. Behalve dat ik vooral bleef zitten met een ongemakkelijk gevoel, weet ik niet goed wat ik ervan vinden moet. Zou het echt uit economische overwegingen zijn dat ze zo ongegeneerd de vuile was buitenhangen? Want zo niet, dan wisten we na het interview van Oprah Winfrey toch al genoeg? Was dat interview trouwens niet ook al zo’n beetje meer van hetzelfde na hét grote interview met wijlen Diana – en alle documentaires en films die daar nog eens achteraankwamen?
Maar goed. Harry en Meghan op Netflix dus. Ik vroeg me af of ze de illusie hebben gekoesterd dat ze hiermee iets zouden oplossen – en nee, dat kan ik me niet voorstellen. Dat dit de familieverhoudingen goed zou doen? De tabloids zou doen inbinden? Wat ik me ook afvroeg: is er nou werkelijk helemaal niemand geweest die ze gaandeweg een spiegel heeft voorgehouden? Niemand die na Oprah en zeker na Netflix zei dat het nu echt klaar moest zijn?
Blijkbaar niet. Want nu is er ook nog eens het boek van Harry, Spare. Ik zal het niet kopen of lezen, nee. Want alleen al aan wat ik er ongevraagd over te weten ben gekomen heb ik meer dan zat, dacht ik. Tot aan die ene krantenkop was dat ook zo. Maar die ene krantenkop in het AD?
‘Afghanen roepen op prins Harry te berechten in internationaal hof.’
Het is een familielid van Afghaanse slachtoffers van een Britse luchtaanval in 2011 dat heeft opgeroepen om prins Harry te berechten en te straffen voor het doden van 25 landgenoten tijdens zijn militaire dienst – een aantal dat hij expliciet in zijn boek noemt. Niet alleen in Afghanistan maar ook in zijn eigen land is hem die onthulling op veel kritiek komen te staan en ja, dank je de koekoek dat hier kritiek op kwam.
Mullah Abdullah zegt in een video voor Amerikaanse media over de prins: ‘We zouden compensatie moeten krijgen voor degenen die we verloren zijn. We verloren ons huis, ons leven en familieleden, we verloren ons levensonderhoud en ook onze dierbaren bij luchtaanvallen door het Britse leger.’
Maar Harry weet zich van de prins geen kwaad. Hij zag de slachtoffers die hij maakte niet als mensen maar als schaakstukken, zo liet hij weten. Hij haalde er weliswaar geen voldoening uit, maar hij schaamde zich er ook niet voor.
En weer blijf ik zitten met een ongemakkelijk gevoel en vraag ik me af of er gaandeweg nou echt helemaal niemand was die Harry een spiegel voorhield.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
