Had ik maar…
Had ik maar dit, had ik maar dat. Nu hoeft het niet meer, want het kan niet meer. Die avond dat ik dacht: ik rij gewoon nu even bij haar langs, met ondertussen dat stemmetje in m’n hoofd van ‘Mag ik misschien ook een keer naar huis, het is al laat en daar ben ik al wekenlang na acht uur aan komen zetten’… de volgende dag was het te laat. Snik. De keer dat een vriendin me vroeg: kom je nog een keer logeren, voordat je op vakantie gaat? Snik. De vriendin die ernstig ziek is en waar ik al veel te lang niet geweest ben…? De keer dat ik op vakantie ging zonder eerst gedag te gaan zeggen… Had ik maar, deed ik maar vaker… Krijg je dan geen wroeging, vroeg een andere vriendin me laatst. Ja, zeker weten. Op een beetje somber moment zit ik met een giga berg schuldgevoel op m’n schouders. Gelukkig weet ik 100% zeker dat ik niet de enige ben. Typisch vrouwending. Al helpt die wetenschap he-le-maal niets. Op zo’n moment helpt maar een ding: alle leuke momenten op een rijtje zetten, mooie herinneringen de revue laten passeren, terugdenken aan wat ik wel voor iemand heb kunnen doen. En eens wat vaker aardig zijn voor jezelf. Hoe dikwijls heb ik dat niet op laten schrijven door een van de redacteuren? Nou, dat gen moet bij mij nog steeds geïmplanteerd worden.
Door Franska. Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
