Haar man en oudste dochter hebben een symbiotische relatie
‘Ik zal niet ontkennen dat ik het daar altijd moeilijk mee heb gehad.’
‘Onze dochter en mijn man zijn zo close dat ik er meestal niet eens aan te pas kom als we met z’n drieën zijn. Dat ze zo naar hem toe trekt begon al toen ze nog heel klein was. Als ze was gevallen, rende ze naar pappa om getroost te worden. Voorlezen en naar bed brengen moest pappa doen. Tegen de tijd dat hij thuis zou komen ging ze in de vensterbank op hem zitten wachten. Als ze zijn auto dan voor de deur zag stoppen gilde ze ‘pappa!’ alsof ze hem ik weet niet hoe lang niet gezien had en vloog ze naar hem toe om opgetild en geknuffeld te worden.
Ik had het er best moeilijk mee dat ze zo totaal op haar vader gericht was. Maar als ik het weleens aankaartte of erover las was het verhaal altijd dat dit een fase was die vanzelf weer over zou gaan. Het scheen erbij te horen dat peuters een tijdje een voorkeur voor één van de ouders hebben – al is dat in de praktijk meestal de moeder. Maar bij onze dochter duurde die fase voor altijd.
Ze werd vorige maand achttien en zal na de zomer gaan studeren. Over haar studiekeuze, hoe ze aan woonruimte kan komen, wel of geen bijbaantjes, financiering: ze bespreekt alles met mijn man. Als ik me weleens in hun gesprek meng kijkt ze me aan alsof ze wil zeggen ‘waar bemoei je je mee?’. Onze jongste dochter, die twee jaar na onze oudste werd geboren, is gewoon gek op ons allebei en heeft nooit een overdreven voorkeur voor een van ons gehad. Lange tijd dacht ik dat mijn zwangerschap en de geboorte van onze jongste ervoor hadden gezorgd dat onze oudste zo naar mijn man trok. Maar de band tussen die twee is sterker en gaat veel dieper. Ze denken hetzelfde, voelen hetzelfde en zeggen heel vaak tegelijk hetzelfde.
Ooit maakte ik de vergissing om aan mijn dochter te vragen of ze überhaupt wel van me hield. Net zoals ik ooit de vergissing maakte om aan mijn man te vragen of hij misschien liever met zijn dochter getrouwd zou zijn. Misschien heb ik gewoon veel te veel mijn best gedaan om mijn dochter te plezieren. Misschien was haar pappafase wel overgewaaid als ik mijn schouders erover had opgehaald. Wat zeker is, is dat het me oprecht verdriet doet en onzeker maakt dat mijn oudste dochter mij altijd het gevoel heeft gegeven dat ik er niet heel erg toe doe.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
