‘Genoeg is genoeg, zeiden mijn man en ik tegen elkaar. Daarna was het eindelijk klaar met die ongein.’
‘Onze tuin is ongeveer formaat postzegel. Grasmaaien gaat sneller dan de woonkamer stofzuigen en na de winter is de buitenboel in een zucht en een scheet aan de kant. Maar niet bij onze buurman dus, die ongeveer dezelfde tuin heeft als wij. Elk voorjaar als wij ons voor het eerst lekker buiten nestelen is het hetzelfde liedje aan de andere kant van onze schutting. Dan haalt de buurman zijn bladblazer uit zijn schuurtje en maakt daarmee zo’n takkeherrie dat het horen ons vergaat.
We hebben het al aangekaart bij hem. Niet één keer maar meerdere keren. Eerst heel netjes gevraagd of hij met zijn bladblazer niet zou kunnen wachten totdat níet iedereen buiten van zijn rust aan het genieten is. Toen dat geen effect had hebben we hem – wat geïrriteerd – gevraagd wat iemand überhaupt met zo’n ding moet in een tuin van ons formaat. Antwoord kregen we niet – hadden we ook niet echt verwacht – en rekening met ons houden deed hij niet.
Maar genoeg is genoeg, zeiden mijn man en ik tegen elkaar toen we ons een paar weken geleden tegoed aan het doen waren aan de eerste lentedag van het jaar. De herrie begon ongeveer op het moment dat wij gingen zitten en hield zo hysterisch lang aan dat ons de zin in genieten van de tuin wel was vergaan.
‘Moet je even opletten’, zei mijn man toen het na – en dit is niet overdreven! – anderhalf uur eindelijk stil werd. Hij zette onze Sonosbox buiten op het terras, zocht een afschuwelijk hardrocknummer op en zette de volumeknop vol open. Na het eerste nummer hield hij even stil en kondigde luidkeels het volgende nummer aan. Toen dat was afgelopen riep hij tegen de buurman: ‘Vervelend hè buurman, die takkeherrie als je net even rustig wilt zitten? Maar moet jij eens even opletten! Voor elke vijf minuten die jij met die bezopen bladblazer aan de gang gaat, krijg je voortaan tien minuten mijn muziek.’
Behalve dat we hun keukendeur open en weer dicht hoorden gaan, kwam er geen kick van de andere kant. Sinds die dag hebben we ze zelfs niet meer horen zuchten. Netjes is het misschien niet om het zo aan te pakken. Maar wel effectief. Volgens mijn man kun je sommige mensen maar het beste in hun eigen taal aanspreken omdat ze je anders toch niet begrijpen.’
Marijes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
