De Grote Boek Opruiming
Als ze niet uitkijkt, raakt Caroline bedolven onder de boeken die ze telkens weer haar huis binnensleept. Daarom houdt ze af en toe opruiming. Voor de overtollige exemplaren heeft ze een ideale oplossing gevonden waar haar hele buurt van meegeniet.
Van lezen kwam niks tussen kerst en gisteren, omdat ik veel te druk was met bingewatchen. En met mijn boeken (en tijdschriften) opruimen. Daar vind ik de jaarwisseling altijd een goed moment voor. Ondanks het feit dat ik zo’n dertig meter boekenplank in mijn huis heb, ontstaan er ook altijd vrij hoge to-read-stapels naast bank, bed en piano. Zelfs in mijn badkamer heb ik een speciaal plankje (met vooral hoe-word-ik-gezond-slank-fit-titels).
Boeken mogen alleen blijven als ik er écht iets mee heb, als ik blij word als ik ze in de kast zie staan. Dan maak ik er een plekje voor in mijn kast. Dat heb ik dus net gedaan voor Aurelia van Maalens Dag, ik ga vrijheid halen, Edwin Winkels’ Het oog van de orkaan en Sophie Zijlstra’s De verlossing van Liesbeth Bede. Lessen om te overleven van Alice Hofmann ligt op het stapeltje met dierbare boeken naast mijn bed.
Maar dan. Tussen deze leeshoogtepunten door sluipt er ook altijd van alles naar binnen. Dat varieert van gezellige feelgoodromans van bijvoorbeeld Santa Montefiore en Erica James tot zelfhulpgidsen. Of boeken zoals Judas van Astrid Holleeder en Hay van Sander Donkers. Boeken die ik niet per se hoef te bewaren, want één keer lezen is genoeg. Daar doe ik een ander graag een plezier mee.
Het idee is doodsimpel: als je iets ziet wat je wilt lezen, neem je het mee
Om mijn overtollige boeken te recyclen heb ik anderhalf jaar geleden een kastje opgehangen bij het café bij mij op de hoek. Buiten. Geïnspireerd door de Little Free Library Community Ik had het idee en een stamgast maakte het.
Het idee is doodsimpel: als je iets ziet wat je wilt lezen, neem je het mee. En daarna breng je het terug. Of niet, als je er écht iets mee hebt. Dan zet je een ander boek terug. Of niet. De buurt moest er heel even aan wennen, maar nu loopt het als een tierelier. In het begin ging ik elke ochtend vroeg, als ik de hond uitliet, even kijken of alles er netjes bij stond (ik ben een bibliothecaresse in het diepst van mijn ziel) en of er genoeg voorraad was. Zo niet, dan haalde ik thuis wat van mijn stapel ‘mag weg’. Inmiddels heb ik er vrijwel geen omkijken meer naar en zet ik er zelf in wat ik niet wil bewaren. Ideaal, vooral ook omdat iedereen er zo vrolijk van wordt.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
