En zo gaat het steeds
weer mis met ons gras
Het grote misgaan begint eigenlijk al in januari met de sneeuwklokjes. Waarvan er heel veel uit de tuin van m’n moeder zijn geërfd. Dus die vind ik extra leuk, omdat er een herinnering aan vastzit. De sneeuwklokjes dijen intussen lekker uit. Ik heb geleerd dat je niet meteen moet maaien, want het loof heeft de tijd nodig om voldoende voeding naar de bolletjes te brengen.
Dan komen de krokussen, zelfde verhaal. Op een gegeven moment komt ook het daslook tevoorschijn. Lees er hier meer over. Staat natuurlijk ook door het gras heen. Of wat zeg ik: heeft het gras verdrongen. Maar ja… ruikt zo lekker, dus ik val het niet lastig. Ineens zijn er de pinksterbloemen. Ooit een paar polletjes gekregen uit de tuin van m’n moeder. Dit jaar doen ze ongelofelijk hun best. Heel blij mee.
Pinksterbloemen moet je met rust laten tot ze zich uitgezaaid hebben, want dan heb je ze volgend jaar weer. Kortom. Zo’n beetje ergens in mei mag er gemaaid worden. Zie je het voor je? Het gras is dan al zo ongeveer de lengte dat je er met geen maaier meer doorheen komt. Als je er al doorheen komt, is het geel en heel snel dor. En echt, echt waar: ik hou van een mooi grasveld. Niet van een zootje.
In Engeland, in de prachtige tuinen van Sissinghurst zag ik een groot stuk grasveld met heel hoog gras, waar ze paadjes doorheen gemaaid hadden. Romantisch! Doe ik dus nu ook. Ziet er superleuk uit. Alleen wil je niet weten hoe de rest van het gras eruitziet, als de maaier er eindelijk overheen geweest is. In Sissinghurst sluiten ze dan dat deel van de tuin misschien af voor bezichtiging. Zie ik hier bij ons niet zo snel gebeuren.
Door Franska
Beeld: GettyImages Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
