Franska.nl

Goed genoeg

Tineke wilde iets heel graag hebben voor haar verjaardag en toch kreeg ze het niet.

Als er maar één iets is dat je voor je verjaardag wilt (en je hebt daar hééél goed over nagedacht) en je krijgt dat dan toch niet, blijft er dan nog iets over waarmee men je blij kan maken? Dat wordt lastig. Dat erken ik meteen.

Toch is het mijn familie gelukt om iets te bedenken dat mij heel blij heeft gemaakt. Ik had dit jaar alleen gewenst om weer gezond te mogen worden, en verder wilde ik alleen nog uit eten met vijftien dierbaren die ik graag samen aan een tafel zie. En dan wil iedereen dat je een verlanglijstje maakt, want het was zo’n verjaardag waarvan je het getal niet graag noemt, maar die toch wel bijzonder is. Alleen vlak voor het bewuste etentje kreeg ik te horen dat de kanker in mijn lijf er echt een potje van aan het maken was, en toen werd die lange tafel dus geschrapt. De verlanglijst ging door de shredder en het enige wat mij nog restte was hopen dat ik de volgende verjaardag ga halen.

Maar nu staat er in mijn tuin toch een cadeau waar ik heel erg gelukkig van word, en het is geen potje viooltjes. Het is een heus Hans-en-Grietje-huisje met een veranda. Iets waar ik altijd warm voor loop bij woonprogramma’s, maar wat er nooit van kwam omdat ik het geld voor dat soort projecten niet over heb. Dit jaar had ik dus echter niets te vertellen en vond mijn gezin dat ik een plekje moest hebben om me terug te kunnen trekken. Om er een minivakantie te kunnen vieren, en waar ik geen last zou hebben van alle thuiswerkers die hier de hele dag zitten te tetteren in telefoons of tegen beeldschermen. Ik zou er ook kunnen werken, maar vooral bijkomen van operaties, slapen na chemo’s, of gewoon alleen maar een kopje thee kunnen drinken en luisteren naar de vogeltjes.

Het staat op een plek waar nog rust bestaat, en het is echt een paradijsje geworden. Er is geen gas, water, licht, elektra, niets. Alleen stilte en een prachtig uitzicht over een stukje grond dat verder van het erf af ligt en waar we eigenlijk nooit kwamen behalve als er gemaaid moest worden. Zo’n stukje land waar ooit de moestuin zou komen, maar om onverklaarbare redenen zijn we altijd naar de supermarkt blijven hobbelen voor groente en fruit.

 

En nu zit ik daar dus mezelf af te vragen waarom we dit nooit eerder hebben gedaan. Waarom een mens altijd wacht tot zich iets naars aandient om te gaan doen wat hij echt wil.  

Maar toch…

Toch ben ik blijkbaar de enige die het zo goed genoeg vindt, want bijna iedereen die komt kijken begint met ‘ohhhhh, wat geweldig’, en daarna volgt steevast een tip om het nóg beter te maken.

Waarom nou? Hebben wij het hier misschien veel en veel te goed?

‘Als je het isoleert, kun je er wonen.’ ‘Als je er een badkamer in maakt, heb je en B&B.’ ‘Als je stroom aanlegt, kun je van die leuke lichtslingers ophangen.’ ‘Als je er een vuurplaats bij maakt, kun je ’s avonds langer buiten zitten.’ ‘Als je vitrage ophangt, zit je beter beschermd tegen de muggen.’ ‘Als je er een keukenblokje in maakt, hoef je niet steeds heen en weer voor een kopje thee.’ Enzovoort.

Maar jongens… ik vind het prima zo. Als het donker wordt, ga ik naar bed of steek ik een kaars aan. Als ik wil werken, neem ik een flesje water of een thermoskannetje mee, en als mijn laptopbatterij leeg is wordt het weer tijd om te gaan lezen of een tukkie te doen. Of gewoon niets. Alleen voor me uit staren en hopen op het beste.

Het is een soort strandhuis geworden, maar dan zonder zeegeluiden. Echter wel met een veranda en heel veel rust. De egeltjes lopen hier zo aan mijn huisje voorbij, en dat is precies waarvoor het bedoeld was!

Goed genoeg is gewoon goed genoeg hoor. Mag dat ook?