Franska.nl

Gewone mensen

Pasgeleden gingen wij op bezoek bij nieuwe vrienden. Of, nou ja… vrienden.

 

We hebben elkaar op een nogal bizarre manier leren kennen, omdat zij betrokken waren bij het verkeersongeluk dat mijn man nu al maanden uit de roulatie houdt. Ook zij hebben toen schade en schrik opgelopen, maar bovenal waren zij degenen die precies het juiste op het goede moment hebben gedaan. Zij hadden in no time alle hulpverleners die je maar bedenken kunt op de juiste plek, terwijl ze eigenlijk dachten dat het allang geen zin meer had. Wanneer we elkaar ontmoeten, blijven ze maar herhalen dat ze het bizar vinden om mijn man weer te zien, en hem nog te zien lopen ook. En zij worstelen nog steeds ietwat met de beelden van het ongeluk, maar hebben verder gelukkig de plek wel ongeschonden kunnen verlaten.

 

En dit alles schept een band, dat snap je. Ze zijn ontzettend begaan met mijn man, omdat ze dichtbij hem hebben gezeten en hem wakker hebben gehouden. Hem in de juiste positie hebben gehouden en gerustgesteld. En dat voelde voor hem heel veilig, zegt hij nog steeds.

 

En onlangs gingen we bij deze mensen thuis op bezoek. Even laten zien hoe manlief er in verticale positie uitziet, want zo kenden zij hem nog niet.

 

Maar dat was best een rare situatie. Je gaat dan op bezoek bij mensen die heel dichtbij voelen, maar die je eigenlijk niet kent. En dan wil je natuurlijk wel een beetje goede indruk maken, want je wilt niet dat ze het achteraf zonde van hun tijd vinden dat ze hem in leven hebben gehouden.

 

Dus mocht mijn man daar niet drinken van mij. En niet mopperen. Niet schelden, niet lollig doen, enzovoort. Niets om te laten zien dat hij gewoon een mens was, mopperde hij leunend op zijn stok.

 

Maar voor we het wisten zaten we na een rondleiding door hun fantastische tuin gezellig samen in de serre lekker in het zonnetje. Je keek daar nog uit over de laatste bloeiende bloemen, je kon de kippen zien scharrelen in hun prachtige ren, een kat lag lekker te doezelen in het buitenzonnetje, een opgevangen (gewonde) vogel zat alweer te zingen in zijn ziekenboeg, en een blik op de bijenkasten deed me hopen op wat later ook nog uitkwam. Ik kreeg een heerlijk potje kersverse bijenhoning mee, zonder conserveringsmiddelen. Ik hou daarvan.

 

Binnen kon je de honden buiten – waarvan ze er best veel hadden – niet horen, en het enige huisdier dat zich wél binnen bevond, zat naast mij in een kooi. Een grijs gevederde vriend die is vernoemd naar een rapper, maar hij draagt verder geen zonnebril, wapens, gouden kettingen en/of tanden. En hij floot behoorlijk melodieus in plaats van dat sombere, eentonige gescheld, gedreig en gemopper dat je doorgaans bij echte rappers hoort.

 

‘Goedemorgen!’ riep de papegaai af en toe heel beleefd. Ook al was het bijna avond. En dan floot hij nog een gezellig deuntje, afgewisseld met een ringtoontje hier en daar.

 

Ik vond het een grappig dier, waarover zij vertelden dat hij af en toe buiten wordt gezet – met de kooi open – maar dat hij de kooi dan nooit verlaat. Bang om iets te missen dat hij zou kunnen imiteren, denk ik. Want daar is hij dol op.

 

En terwijl deze schatten van mensen ook op ons natuurlijk een goede indruk wilden maken, stak de grijze rapper daar even subtiel een stokje voor. Want toen de heer des huizes zijn gereedschapskist optilde om hem ergens anders neer te zetten, wisten wij meteen wat er doorgaans te horen viel bij klussen waarvoor gereedschap nodig is.

 

‘Godver-de-godver’, blèrt de papegaai namelijk zodra de goede man voorbijkomt met die kist. Heen en terug, en desnoods dertig keer achter elkaar. Zodra hij die kist ziet, begint hij te vloeken. Hahaha.

En dan weet je meteen dat je toch met heel gewone mensen te doen hebt. Ondanks het feit dat ik ze als een soort afgoden zie, omdat ze mijn man hebben bijgestaan.

 

Heel gewone, maar erg fijne mensen, die ik eeuwig dankbaar ben.