Franska.nl

Mijn man heeft een administratief dingetje af te handelen met de sportschool waar hij lid van is. Het gaat over een luttel bedrag dat een principegevalletje is geworden. Als hij belt, belooft een jolige Dolly Dot van de receptie dat hij wordt teruggebeld door ‘degene die hierover gaat’, hetgeen na vier dagen natuurlijk nog steeds niet gebeurd is. Mijn man belt weer met de jolige Dolly Dot en vraagt of ze inmiddels ‘degene die hierover gaat’ al opgeduikeld heeft, hetgeen ‘sorry, gekkenhuis hier’ nog niet is gelukt maar ‘ik gaat ervoor zorgen dat je vandaag nog teruggebeld wordt’. Na een dag of wat wordt, ondanks mijn voorspelling van verspilde moeite, het mailtraject gestart. Mijn voorspelling komt uit. De mail wordt natuurlijk nimmer beantwoord.

Zijn irritatie groeit.

‘Waarom krijg je verdorie niet eens antwoord van die apen?’
‘Andere generatie.’
‘Ligt dat nou aan mij? Dit is toch onbeschoft?’

‘Ja, dat is wat wij hebben geleerd. Maar daar denkt deze generatie anders over.’

Ik hoor het wel vaker om me heen. In dat ons soort mensen er gierend tegenaan loopt dat het doodnormaal is geworden om niet thuis te geven als het a. niet uitkomt, b. niet interessant is of c. moeilijk wordt. Gewoon negeren die handel, dan waait het vanzelf wel over, lijkt het wel. Het is zelfs zo erg geworden dat ik er soms van schrik als er zomaar pardoes wel antwoord komt op een mail of als ik zomaar pardoes wel word teruggebeld.

Maar dan nog. Géén reactie is de ergste reactie die je kunt krijgen. Geen reactie is ‘ik heb geen zin in je’, ‘ik vind je lastig’, ‘ik heb niets aan je’, ‘ik zie je voorstel niet zitten’, ‘ik zie jou überhaupt niet zitten’.

‘Welnee,’ zeggen zij van de generatie die het niet reageren de normaalste zaak van de wereld vindt, ‘wij krijgen zoveel mailtjes en appjes en instagrammetjes, posts en prikkels, dat het ons duizelt.

 We kunnen het niet meer bolwerken qua communicatie. Ons hoofd loopt om.’

Maar als jullie dan toch de godganse dag online zijn, aan staan, op scherp staan, dan kunnen jullie toch wel even antwoorden met een ‘nu even niet, maar je hoort snel van me’? Of is dat hopeloos ouderwets gedacht en moeten wij er maar aan wennen dat de wereld nu eenmaal verandert en dat wij dat nu eenmaal niet altijd een verbetering vinden?