Flo komt er wel
May-Britt: Het blijkt maar weer, je kunt ‘deze’ kinderen (zoals die vrouw het zo fijntjes duidde) niet over één kam scheren. En gelukkig maar! Het komt wel goed met onze Flo.
‘Dat gaat jouw Flo dus nooit kunnen.’ Ik kijk even op. Ik zit in een kamertje op haar school. Of ik wilde meehelpen met de organisatie van de afscheidsavond van de hoogste groep. Wilde ik. Nu zit ik hier en krijg ik ineens dit om mijn oren. ‘Flo zal nooit in een restaurant kunnen werken.’ Vervolgt de vrouw. En ze voegt eraan toe dat het haar taak is om ouders te vertellen wat het niveau van hun kind is. Dat ouders dat vaak niet inzien. Dat ze op een wonder hopen. Dat dat dus niet gaat gebeuren.
Ik voel dat ik rood aanloop, puf mijn woede weg en laat de vrouw uitgebreid verder praten over ‘deze’ kinderen
Ik wil van alles en voel van alles. In een ideale wereld zou ik nu opstaan, de vrouw vertellen dat ik in haar kamertje ben gevraagd om iets voor haar te doen en niet andersom. Dat als ik een oordeel over mijn dochter wil, ik dat a. wel aangeef en b. zal vragen aan mensen die elke dag met haar werken en niet aan iemand die een verre functie ergens in de school heeft. Maar het gaat natuurlijk zoals het gaat. Ik voel dat ik rood aanloop, puf mijn woede weg, laat de vrouw uitgebreid verder praten over ‘deze’ kinderen, hoe zwaar het wel niet is en dat de echte klap voor de ouders komt als ze de school verlaten enzovoorts.
In de auto terug huil ik. Maar er kloppen echte problemen aan de poort. Flo gaat van deze school en verhuist naar de Wollewei. Ik parkeer haar preek naar de achterste regionen van mijn hoofd en ben blij dat het positieve bijeffect van de schoolverandering is dat ik niet meer wordt gevraagd voor de eindejaarsavond. Zo. Iets met elk nadeel…
Inmiddels zijn we driekwart jaar verder. Flo ontwikkelt een grote voorliefde voor huishoudelijke taken. Vooral keukenwerk vindt ze leuk. Ze schenkt wijn bij en weet welke fles van mij is (de romige chardonnay) en welke van mijn geliefde (de droge Gavi), kan cappuccino maken, bakt pizza’s en cakes en kan zelfs soep maken waarbij ze zelf de groenten snijdt en toen ik vanochtend wakker werd, had ze zowaar de tafel gedekt.
Mijn Flo kortom, die komt er wel. Wat wie dan ook ongevraagd tegen me mogen zeggen. Ondertussen dromen geliefde en ik over later. Over een bed and breakfast. Ergens in Italië. Met onze Flo in de bediening. En in de keuken. En heel misschien nodig ik dan de mevrouw van het ongevraagde advies uit. Om haar te laten zien wat er met bijzondere kinderen allemaal mogelijk is. Als ik een goede bui heb tenminste. Anders blijf ik lekker boos.
Door: May-Britt Mobach
