Franska.nl

Ga jij achter je man aan? Als hij een baan in een ver land krijgt?

Ken jij voorbeelden van mannen die hun leven opgeven om achter hun vrouw aan te reizen?

 

Soms hangt het in de lucht. Dat je steeds via een andere weg over dezelfde dingen hoort. Je man volgen naar het buitenland is het nu. Eerst lees ik erover in een tijdschrift; een serie portretten van vrouwen die hun baan, hun leven, hun vrienden en familie vaarwel hebben gezegd om hun mannen te volgen die een baan in een (ver) buitenland kregen. Ach gossie. De verhalen zijn niet onverdeeld juichend.

 

Dan zie ik Floortje Dessing voorbijkomen, die in haar nieuwe – overigens prachtige – programma ‘Floortje en de Ambassadeurs’ de Nederlandse ambassadeur in Rusland bezoekt: mevrouw Renée Jones-Bos. Waarom zij in staat is te doen wat ze doet – hetgeen ze overigens met verve doet! -, vraagt Floortje. Waarop mevrouw antwoordt dat het mede dankzij meneer Jones is, dat ze haar ambt naar behoren kan vervullen. ‘Goh,’ zag je Floortje denken, ‘bijzonder!’ ‘Goh,’ dacht ik, ‘bijzonder.’ Want een man die zijn vrouw volgt?

 

Vorige week komt vriendin B. bij me. Ze zit er een beetje doorheen want haar dochter gaat binnenkort verhuizen. Niet naar Drenthe, maar naar Lagos, Nigeria. Haar man heeft er een baan bij een multinational geaccepteerd, vandaar. Het leven van haar dochter zal drastisch veranderen, schetst B. Werken zit er niet meer in daar. Zelf autorijden evenmin. Kinderen moeten naar een internationale school en verder zal haar leven zich hoofdzakelijk binnen de veilige muren van de compound afspelen waar alleen maar andere expats hun leven slijten en waarbij de rolverdeling toch wel een beetje is dat de mannen zich drie slagen in de rondte werken en de vrouwen helemaal niet. Zelfs thuis hoeven ze niets uit te voeren. ‘Overal hebben ze personeel voor.’

 

Wat is dan toch haar probleem? Dat haar dochter zo ver weg gaat wonen? Ja, dat ook. Zeker wel. Maar haar grootste probleem is dat haar dochter hier een gelijkwaardig huwelijk heeft. En dat ze dat wel zo gezond vindt. En dat ze zich zorgen maakt dat de balans een beetje door gaat slaan in hun nieuwe leven. En ze is ook bang dat, mocht hun huwelijk deze verandering onverhoopt niet overleven – want ze kent haar kind als haar broekzak! -, haar dochter dan alles kwijt is wat ze tot nu toe heeft opgebouwd. Waar het op neerkomt? Angstige onderbuikgevoelens van een oermoeder.

 

‘Want welke man zou een dergelijk offer voor zijn vrouw brengen?’ vraagt B. zich vertwijfeld af. En ik moet toegeven dat meneer Jones van de Nederlandse ambassade in Rusland de enige is die ik als voorbeeld kan opvoeren.