Franska.nl

Haar pyjamabroek bungelt halverwege de billetjes. Dat ze hem even omhoog moet trekken. “Maar ik moet plassen, mama.” Als ze tegenover me zit op de pot, kan ik haar vanonder de douche goed zien.

“Ik vind jou heel lief, mama.” Ik zeg dat het heel goed uitkomt omdat ik haar zo mogelijk nog liever vind. Haar rituele opsomming over wie ze allemaal lief vindt begint. Van papa tot aan Laki, het hondje van onze overburen in Italië.

De ruit van de douchedeur is inmiddels beslagen. Met mijn wijsvinger teken ik een zon. En een maan. Een poes, een muis. Flo lacht en vindt het maar knap dat ik dat kan. Ik schrijf haar naam. Die kent ze. “Flo!” roept ze uit. “Dat ben ík!” Dan schrijf ik voorzichtig de letter m. Welke letter het is, vraag ik. “De M!” Vlug teken ik de A er achteraan. Anders is de M weer verdwenen. “Dat is de A, mama!” Hup, de andere M en de A. Ze noemt ze weer.

En als je ze nu eens aan elkaar rijgt, vraag ik? Wat gebeurt er dan. Flo kijkt me aan. “Mama, er staat mama!” Ik herhaal het spelletje nog een keer met de P-variant. “Papa, er staat papa.” Ik roep naar mijn geliefde of hij het schouwspel vanuit ons bed heeft gadegeslagen. Dat heeft hij. Onze Flo, die heeft zojuist haar eerste woordjes gelezen.

Niemand weet wat 2021 ons zal brengen, maar deze dag, dat was al een cadeau.