Even stilstaan
May-Britt moest echt even slikken van het nieuws dat ze voor Flo moeten gaan uitkijken naar vervangend onderwijs. Maar gelukkig is daar Pim, die haar leert om positief naar de toekomst te kijken. En haar eigen lief
Ik zet de auto maar even aan de kant. Langs me rijden mensen met forensen-haast. Ze willen naar huis. Naar wijn en spijs. Ik wil even stilstaan. Letterlijk, maar vooral ook even in mijn hoofd. En wachten tot mijn lief me terugbelt. En ademhalen. Want ik heb nieuws. Onverwacht en slecht.
Even bijpraten op school, dat was het idee. De situatie ‘monitoren’. Want hoe gaat het nou echt in groep Zon? Ze draait mee, ze doet haar best. Maar of ze blij is? En of ze echt leert? De juf stelt de vragen. Met haar vragen geeft ze meteen het antwoord. Haar antwoord.
‘Wat zeg je nou precies?’ Mijn geliefde hoort me natuurlijk niet goed. Hij verwacht ook niet dat dit ‘zo’n’ telefoontje zou worden. ‘Ze hoeft niet meteen van school. Maar ze raden ons wel aan om naar vervangend onderwijs te kijken.’ Ik huil in de hoorn. Naast me komt een auto tot stilstand. Ik kijk ontzettend bewust de andere kant op. Als dit een bekende is die een praatje wil maken dan is dat echt het allerlaatste op de wereld waar ik zin in heb. Negeren is de enige optie. En hopen dat ze gauw doorrijdt.
MIJN HUIL IS VERRE VAN CHARMANT EN INGETOGEN
Geliefde wil weten wat de opties zijn. Het woord dagopvang valt. Kleinere klasjes en meer praktijkgericht leren. Boodschappen doen, lijstjes maken, afrekenen. Praktijkles in het leven. ‘Dat lijkt me bijzonder goed nieuws.’ Maar ik moet meer vertellen. Dit betekent ook dat ze ontzegd wordt uit de leerplicht. Mijn huil is verre van charmant en ingetogen. Een stilte. ‘Heerlijk. Dan kunnen we lekker vaak op vakantie.’ Hij zegt dat hij zo snel mogelijk naar huis komt. Dat ik thee moet drinken. Oh nee, herstel. Wijn. En dat het echt goed nieuws is.
’s Avonds komt Pim. Een man die dertig jaar in de zorg werkte maar nu films maakt over de zorg. Dementie. Chronische pijn. Autisme. Daarom wil hij ons en Flo graag ontmoeten. Zijn zoon heeft ook Asperger. Versleet vijf lagere scholen tot ze zijn grote liefde ontdekten: muziek. Een brief posten is lastig, maar de tweede van Rachmaninov spelen? Eitje. Flo lacht naar Pim. Pim kijkt naar Flo. Dan naar mij. ‘Er komt een moment dat je niet meer kijkt naar de beperking van je kind. Niet meer naar wat ze niet kan, maar naar waar ze wel goed in is.’
Ik ga het glas vullen en proost op Pim, mijn liefde die altijd de juiste dingen zegt, op mijn allerliefste Flo en op dat het allemaal heus goed zal komen. Daar hoop ik maar op.
Door: May-Britt Mobach
