Even over De Borstenbus
Eens in de zoveel tijd (één keer per jaar?) ligt er zo’n brief in de bus. Op de mat, bedoel ik. Oproep mammografie. Niet mijn hobby. We hadden het er gisteren op de redactie over. Dat dat pijn doet. Dat dat wel meevalt. Dat je het een uur later alweer vergeten bent. Dat je blij moet zijn dat ze het doen. Dat ik het een uur later helemaal niet vergeten ben. Dat het nog steeds de beste methode is om er op tijd bij te zijn. Et cetera.
Een van de laatste keren dat ik daar was, ben ik zo ongeveer door de grond gezakt. Voor de mensen die niet weten hoe het werkt een korte uitleg: je komt aan, wacht op je beurt. Dan worden de foto’s gemaakt en dan moet je nog even wachten tot ze zeker weten dat alles er goed op staat. Tenminste, zo leggen ze het uit. Ik denk toch altijd dat die wachttijd ergens anders toe dient. Nooit gevraagd.
Die ene keer was ik op de foto geweest en zat ik te wachten op toestemming om te vertrekken, kwam de mevrouw tevoorschijn en zei: ‘Mevrouw Stuy, ik moet u even iets zeggen. Excuses…’ – en daar ging ik. Door de grond. Tenminste, zo voelde het–… ’Excuses dat ik u niet herkend heb. U bent natuurlijk dé Franska Stuy. Ik herkende u te laat. Ik ken u natuurlijk van de foto bij uw stukje, dat realiseerde ik me niet zo gauw!’
Zjoefff. Ik was weer boven de grond. En nog tamelijk ad rem, ook al zeg ik het zelf. Ik hield m’n platte hand boven m’n borsten en zei: ‘Vanaf hier tot boven kunt u me herkennen, maar dat stuk eronder heeft u vandaag voor het eerst gezien.’
Zelden iemand zo opgelucht lachend uit zo’n bus zien komen als mezelf die dag…
Door Franska
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
