Even over And Just Like That…
Wat had ik ernaar uitgekeken: het tweede seizoen van And Just Like That.
Het eerste seizoen was een fikse tegenvaller, maar na het betere doorbijtwerk kon het me toch bekoren. De huizen, de outfits en gewoon het weer in mijn leven hebben van mijn oude vriendinnen, dat was fijn. Misschien evenaarde het bij lange na niet de perfectie van Sex and the City, maar de herkenning, die was er weer. Ik heb ook vriendinnen die moeten wennen aan het idee dat hun kind seks heeft en o wat heb ik gelachen om de scène waarbij Charlotte, in een roomwitte Chanel-jurk, uren op de wc zit met dochter Lily om haar te helpen een tampon in te brengen zodat ze naar dat zwemfeestje in The Hamptons kan.
Toch had ik wat weerstand om het tweede seizoen te gaan kijken. Of misschien is angst een beter woord. Er waren lovende recensies, maar ik hoorde Leonie ter Braak, iemand met wie ik het vaak eens ben, bij Jinek zeggen dat je vooral geen HBO-abonnement hoefde af te sluiten want dit seizoen kon je beter overslaan. Gek genoeg was dat de trigger om toch maar die laptop open te klappen. Vooruit met de geit. Het beest in de bek kijken. Zo erg kon het toch niet zijn?
Maar dat was het wel. Dialogen van likmevestje. Verhaallijnen die gewoon niet kloppen. Carrie ligt met haar podcastproducer in bed die op zijn laptop een postcoïtaal filmpje ligt te kijken. Een kookvideo. Allemaal leuk en aardig, maar later leer je dat ze pas drie weken elke donderdag seks hebben. Na een derde horizontale date lig je volgens mij nog niet keuvelend een kookfilmpje te kijken, dan ben je met heel andere dingen bezig.
Ook zoiets. Carrie beantwoordt haar laatste luisteraarsvraag met een ‘als je weet dat hij meer wil, zal er een teken komen’. Zoiets. En hups, daar is het shot van de veelbetekenende blik van haar producer (hij van de kookvideo’s dus) en je voelt de volgende scène op je klompen aan komen. Hij vraagt haar mee uit naar een event van een vriend van hem. Een publieke date, kortom. Een stap richting een echte relatie. Een relatie die de rouwende Carrie natuurlijk niet wil.
En dan is daar het Met Gala waar ze allemaal naartoe gaan. Dat hangt ook van lulligheden aan elkaar. Zo is Carries jurk niet af op de dag van het gala. Ze heeft een onbekende ontwerpster gekozen en die heeft toch een foutje gemaakt. Natuurlijk joh: voor het belangrijkste event van het jaar heb je een week voor het event niet even een doorpas gehad? En je hebt geen plan B-jurk omdat je rekening hield met de onervaren staat van deze ontwerpster? En dan, floeps, trekt Carrie de trouwjurk van Vivienne Westwood uit de doos. Ook zoiets: Harry, de man van Charlotte, wil heel graag mee naar het Met Gala, maar als hij er op het aller- aller- allerlaatste moment achterkomt dat hij niet op De Trap te zien zal zijn haakt hij af. Want Harry is ineens een enorme aandachttrekker? En dan mag Anthony alsnog mee. Het allersufste? Dat je ze uiteindelijk überhaupt nooit ziet op het Met Gala. Of misschien was ik toen in slaap gevallen.
Donderdag verschijnen twee verse afleveringen. Of ik ga kijken? Ik vrees van wel. Het blijven toch mijn vriendinnen. Zij kunnen er ook niks aan doen.
Beeld: HBO Max
Door: May-Britt Mobach
