De Hoge Raad besliste dat euthanasie ook mag bij een patiënt met vergevorderde dementie
En dat is goed nieuws. Want van alle mogelijke scenario’s voor mijn oude dag is er niet één dat ik erger vrees dan dementie.
Geen benul meer hebben van tijd en ruimte, dwalend door mijn eigen doolhof waar niemand mij kan vinden, opgesloten zitten in een wereld vol angsten en onzekerheden waar ik niet meer uit kan komen. Zo ongeveer stel ik me het leven met dementie voor en daarom ging ik nog niet zo lang geleden naar de notaris voor een levenstestament. Dat is er gekomen, dat testament. Waarna ik, precies zoals de notaris me aanraadde, met een afschrift daarvan naar mijn huisarts ging om het in mijn dossier te laten opnemen.
Ongeneeslijke ziektes, gruwelijke lijdenswegen, hersenstaminfarcten en nog meer onmenselijk lijden en leed, dat was allemaal geen probleem. Alleen dat ene scenario dat ik nou juist het ergste vrees, dat lag nogal gecompliceerd. Hoe gecompliceerd maakte hij me duidelijk aan de hand van deze case:
Een patiënte kreeg de diagnose dementie en wilde, net als ik, van haar levensdagen niet als een kasplantje eindigen in een verpleeghuis. Dus vroeg ze de dokter of hij euthanasie kon verlenen als het zover was. Ook tot zijn eigen verdriet moest hij haar zeggen dat hij haar juist niet meer zou kunnen helpen als het zover was omdat ze tegen die tijd voor de wet niet langer wilsbekwaam zou worden geacht. Voor mevrouw was er geen andere optie dan om euthanasie te vragen toen ze nog helder van geest was. De laatste ochtend van haar leven maakte ze een grote pan soep en nadat ze vredig was ingeslapen schoof mijn dokter aan bij haar familie en dierbaren om samen haar soep te eten.
De case maakte nogal indruk op hem en zijn verhaal nogal op mij. Want zo moeten beslissen is nou net niet wat ik in gedachte had toen ik naar de notaris toog. Van de week besliste de Hoge Raad dat een arts euthanasie mag toepassen bij een patiënt met vergevorderde dementie. Ook als die patiënt niet meer in staat is om een eerder verzoek te bevestigen. Voorwaarde is dat er sprake moet zijn van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Toen ik het las dacht ik aan de mevrouw met haar pan soep, en dat ze vast nog langer van het leven had kunnen genieten als bovengenoemde uitspraak eerder was geweest. Want hoewel het besluit nog niet in de wet is opgenomen, is dit wel de stap die voor mij straks het verschil kan maken.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
