Papier hier!
Ongelooflijk hoeveel papieren je moet verzamelen als je het waagt de Lage Landen te gaan verlaten.
De emigratietrein dendert door met mij als zeer gemotiveerde doch onervaren machinist. Onstuitbaar laat ik mij voortstuwen door mijn eigen emigratiesysteem – dat eigenlijk geen systeem is, waardoor het in mijn optiek júist een systeem wordt. Nog steeds doe ik alles uit mijn hoofd, waarschijnlijk omdat ik zo’n hekel aan papieren heb. En wow, wat moet je die veel verzamelen als je het waagt de Lage Landen te verlaten. Een nieuw land binnenkomen levert trouwens ook weer een flinke stapel op. Dus tussen alle bedrijven door word ik onderworpen aan het volkomen onlogische en ondoorzichtige systeem van anderen – overheden met name – die mij dwingen overal papieren, bewijzen en vergunningen voor op te vragen.
Geboortebewijzen uit Ede ‘kun je langskomen?’, Hengelo en Leiden; trouwakte; bewijs van goed gedrag; bewijs van inschrijving in de gemeente Leiden, let op, vijf dagen voor vertrek moet je juist het bewijs van uitschrijving hebben van diezelfde gemeente; geapostoliseerde bewijzen, huh?!, getekend door gemeente en notaris; stempels; zegels; kopieën van paspoorten; internationale diploma’s; internationaal CV; internationaal rijbewijs. Een tijdrovend en frustrerend traject. Vaak zit ik uren te wachten. Het resultaat is vervolgens gewoonweg van teleurstellende eenvoud. Opeens komt het allemaal zo hoeplakee uit de printer rollen. Waardoor ik de neiging krijg de beambte te vragen: ‘Nu je toch zo lekker bezig bent, draai gewoon nog wat leuks uit; een gróót rijbewijs bijvoorbeeld.’
Tegelijkertijd moet ik de bouwstenen voor ons nieuwe leven verzamelen
Naast het in hoog tempo afbreken van ons huidige leven moet ik tegelijkertijd de bouwstenen voor een nieuw leven verzamelen. Ik spreek geen woord Spaans, ken de stad niet, ben niet op de hoogte van lokale regels en wetten en je moet me – zoals bekend – vooral niet naar papieren, vergunningen en formulieren vragen. Wat ik wél weet is dat we de eerste week van januari op proefreis naar Mexico gaan en dan in zes dagen tijd een huis, school, auto en meubels moeten vinden. Ik besluit op zoek te gaan naar hulp ter plaatse. In de vorm van een relocatieservice die gespecialiseerd is in emigratie naar Mexico.
De feestdagen die we met familie en vrienden vieren, vormen een heerlijk gezellig en relaxed tussenstation voor de rollercoaster die we even geparkeerd hebben. Nog vol adrenaline en enthousiasme fantaseren we over onze ongewisse toekomst met mensen waarmee we het grootste stuk van ons verleden hebben gedeeld. Mensen die ons gaan missen en die wij ongetwijfeld ook gaan missen, maar waar we ons nog niet van bewust zijn.
Er hangt een uiterst ontspannen spanning in de lucht. Ik voel me bevrijd van verplichtingen – heb mijn carrière al aan de wilgen gehangen – verheug me op wat komen gaat en kan het echte afscheid nog even uitstellen. Wat kan mij nog gebeuren? De wereld ligt aan mijn voeten.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
