Paniek, wáár ga ik beginnen?
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
Goedgeluimd zit ik aan mijn bureau. Met een onbeschreven vel papier voor mijn neus, een pen efficiënt in de aanslag en een zoemende computer die haast niet kan wachten op alle activiteit die komen gaat. Een kopje thee staat klaar voor de innerlijke mens. Nog zes weken de tijd. Ik ben in charge voor het emigratieproces. Pompiedom. Roer in mijn thee. Kijk naar het vel papier. Er gebeurt niks. Hoe pak ik dit eigenlijk aan? Waar ga ik beginnen? Wát moet er precies gebeuren?
Let me think. Telefoon afsluiten, abonnementen opzeggen… – valt wel mee – … gas, licht en water laten afsluiten, nieuw emailadres aanmaken, verhuiskaarten…
Verhuískaarten?!
Huis zoeken in Mexico City, huis verkopen? Verhuren? Meubels meenemen? Container?… – breathe in, breathe out – …papieren, documenten, vergunningen… – schrik!– … net gestarte eenmanszaak opheffen, uitschrijven Kamer van Koophandel, belastingdienst, website afmelden… – rustig blijven –… auto verkopen, zolder leeghalen, spullen sorteren… – lichte paniek – … hele huis moet leeg: stoelen, banken, televisies, kaasschaaf, theedoeken, planten, boeken…
Verhuizer bellen, makelaar; hele leven afbreken… – traan – … nieuw huis zoeken, school voor kleuterzoon, meubels, auto, telefoon, computer, kaasschaaf; heel nieuw leven opbouwen…
Oh-my-god.
Ik ga even in bed liggen
De vraag is niet wát er moet gebeuren: álles moet gebeuren
Slaap lost alles op. Je wordt weer met een helder hoofd wakker. Of wakker gebeld.‘Hoi lieverd, lukt het een beetje?’
‘Eh, ja.’
‘Wat ben je aan het doen?’
‘Ik lag eigenlijk een soort van in bed. Maar heb alles op een rij. Komt helemaal goed!’
Zo. Daar gaan we dus weer. Het is me duidelijk. De vraag is niet wát er moet gebeuren: álles moet gebeuren. Dat maakt het vrij overzichtelijk. Er komt iets in je op – en hup – dat ga je doen. Ik wilde na het wakker worden even – heel kort – door de krant bladeren. Krant? Opzeggen! Meteen gebeld. Prettig zou zijn geweest als het dan ook meteen geregeld is. Maar nee, brief schrijven. Daar heb je mij niet mee. Naar computer. Brief opstellen. Klaar. De kop is eraf. Nu ben ik niet meer te stuiten. Ik bel KPN, ANWB, kabelmaatschappij, HP/De Tijd, belastingdienst, Kamer van Koophandel – ik ga alles opzeggen wat ik tegenkom – Linda, Volkskrant, NS, Rabobank, ABN Amro, Centraal Beheer, Ohra, Pensioenfondsen…en bijna allemaal willen ze een brief hebben. Ik leg in de computer een file aan ‘brieven emigratie’ – goh, wat georganiseerd!– en bekijk voldaan het resultaat. Vervolgens loop ik kwiek de deur uit. Mijn systeem stuwt me voort van de ene activiteit naar de andere. Op naar het postkantoor. Ik ga enveloppen kopen. En postzegels.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
