Wow, we gaan!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden! Vanaf vandaag blogt ze voor franska.nl.
Geroffel op de deur. Een geliefde, vertrouwde stem roept mijn naam. Er ligt een opgewonden klank in. Reden genoeg om snel door te trekken en me enigszins toonbaar te maken…
‘En, weet je al iets?’ vraag ik, terwijl ik wil gillen.
‘Ja, het hangt nu alleen nog maar van ons af. Als we ja zeggen, is het rond.’
‘Wow,’ weet ik uit te brengen.
‘Lieverd, je moet nu even goed nadenken voordat je antwoord geeft. Het is een grote stap.’
‘Ja!’ roep ik.
‘Wat ja? Ja dat je meegaat of ja dat je begrijpt dat het een grote stap is.’
‘Allebei!’ roep ik.
‘Dus we gaan?’
‘We gaan!’
We bestellen een oer-Hollands biertje. En een portie bitterballen
Eerst gaan we naar het café op de hoek. Gniffelend zitten we aan de bar. Samen met ons avontuur, dat nog even alleen van ons tweeën is. We bestellen een oer-Hollands biertje. En natuurlijk een portie bitterballen. Wie weet hoe lang we dat straks moeten gaan missen. Het is zo spannend. We gaan naar een land waar ik pas één keer eerder ben geweest. Niet wetende dat ik er ooit zou gaan wonen. Een land waar Spaans de voertaal is. Een taal waarin ik niet eens tot tien kan tellen. We gaan in de hoofdstad van dat land wonen. Zo ongeveer de grootste stad ter wereld: Mexico City.
De hele avond fantaseren we over hoe het zal zijn. Ik vooral, El Señor is voor zijn werk al tientallen keren in Mexico geweest. Hij vraagt steeds of ik het wel zeker weet. Zegt dat alles gaat veranderen. Dat het echt een hele grote stad is. Onveilig ook. Vervuild. Maar dat Mexicanen heel leuk zijn. En dol op kinderen. Dat kleuterzoon het er geweldig zal vinden. Ik blijf maar vragen naar het weer. Of de zon écht haast elke dag schijnt.
Gearmd lopen we door de koude nacht terug naar huis. Het is half december. Over zes weken wonen we aan de andere kant van de wereld.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
